Leugenbankje (column Gerrit van Houwelingen)

Zoals een ieder weet worden op het leugenbankje an ’t Eufd de waarheden van Gaellemuun dagelijks doorgenomen of het moet echt beestenweer zijn. Dan komt slechts een enkele halve zool langs lopen als hij zijn ei nergens anders kwijt kan. Je hebt er baliekluivers in allerlei soorten: oud werknemers uit de schuur of van de bouw, uit de winkel of van voor de klas. En allemaal spreiden zij hun kennis op velerlei gebied ten toon.

De voetbal is een dankbaar onderwerp, zeker als er een thuiswedstrijd op het programma stond en de kenners hun licht laten schijnen over het vertoonde spel en de beslissingen van de scheids. Een nieuwe keeper is amper zelf op de hoogte van zijn komst of op het veerhoofd klatert zijn naam al tegen de flanken van de pont. Je zou zelfs denken dat Boesien of Rotman voor ze hun definitieve afscheid predikten in het Lokhuussien al hun voornemen hebben gedeeld.

Regelmatig verschijnt er ook iemand die zijn leven lang niet gewerkt heeft en nu tot ergernis van de voormalige harde werkers van een riant pensioen geniet, aldus luidt, en niet geheel ten onrechte, het vermoeden van de kringetjesspuwers. De griepgolf die ook in Gaellemuun huis hield had hem ook bereikt en toen hij zich weer vertoonde werd zijn conditie aan een verhoor onderworpen. Toen de mannenbroeders echter hoorden dat hij alweer een wandelingetje naar Vollenhove had gemaakt, was hun oordeel dat hij dan wel lichamelijk weer in orde was bevonden, het geestelijk nog verre van daar was.

’s Zomers hopen de diehards dat het hen nog eens ten deel mag vallen dat er een plezierjacht op de kabel van de pont wordt gelanceerd en dat zij dat dan met eigen ogen mogen aanschouwen, maar slechts een enkeling weet er over mee te praten. Om de zoveel tijd wordt er ook getwist over het jaar waarin de pont zonk door twee te zware bietenwagens.

Op het stenen muurtje voor het veerhuis waar de schaduw ook wel wordt opgezocht tijdens zomerse warmte is de plek al diverse keren van eigenaar veranderd en heeft het een metamorfose ondergaan van pannekoekenrestaurant tot café. En de ambtenaren van de gemeente krijgen uiteraard de schuld dat het een gebed zonder end is.

Zo heeft deze plek voor gepensioneerden zijn charmes. Als ze ’s morgens op moeder de vrouw zijn uitgekeken verhuizen ze rond de klok van elven een uurtje naar ’t veer waarna ze er weer een hele middag tegen kunnen.

Gerrit van Houwelingen