Verkeerhufters (door Wim Rietman)

De regionale politie gaat in de komende tijd verkeershufters aanpakken, las ik in de afgelopen week. Bumperkleven, rechts inhalen. Het schijnt ook bij ons in de buurt regelmatig voor te komen.

De afgelopen twintig jaar heb ik gemiddeld zo’n 80.000 kilometer per jaar voor mijn werk gereden. Wat betreft verkeersproblematiek mag je me dus denk ik wel een ervaringsdeskundige noemen. Het lijkt er wel op dat er bijna nergens zoveel ergernis bij een mens los komt als op de weg. Knipperen met de lichten, middelvingers, noem het allemaal maar op. Een mens lijkt vreemde trekjes te gaan vertonen zodra hij achter het stuur van een bolide kruipt.

Ik probeer me zoveel mogelijk aan de verkeersregels te houden, maar dat valt allemaal nog niet mee. Ook heb ik wat eigen wetten. Zo laat ik bijvoorbeeld standaard voetgangers en fietsers voor.

Er zijn in het afgelopen decennium al talloze snelheid verminderende maatregelen genomen . Obstakels, drempels, wat al niet meer? En natuurlijk het omlaag brengen van de toegestane snelheden. Soms slaan we daar in door. Op de nieuwe weg naar Hasselt mag je bijvoorbeeld maximaal

80 km/uur rijden. Vind ik wat weinig voor een kaarsrechte weg.

Op de Tagweg is slechts 30 km/uur toegestaan. Dit is weliswaar een slechte weg, die nog het meeste van een zg. “bubbelpiste” weg heeft, maar deze snelheid is echt absurd laag. 50 km/uur vind ik hier een heel reële snelheid.

Even verderop slingert de Tagweg nog door het nieuwste stuk Tag, waar nog volop gebouwd wordt. Ook hier is de maximale toegestane snelheid 30 km/uur. Daar vind ik dat zelfs nog wat aan de hoge kant. Ik rijd er regelmatig langs en er is  hier (logischerwijze) behoorlijk veel bouwverkeer. Bovendien is dit een behoorlijk kinderrijke buurt. Uit alle hoeken en gaten vliegt het kroost hier de weg op. Het kan geen kwaad om hier een beetje extra uit te kijken.

De zg. verkeershufters gaan nu dus extra aangepakt worden. En de handhavers zijn er klaar voor, zo las ik.  Bovendien heb ik dat helaas al zelf mogen ervaren. Op 22 juli j.l. kwam ik terug van een zakenreis van een week naar Tsjechië. Interessant land, maar voor het lichaam behoorlijk intensief. Want Tsjechen houden van ’s morgens vroeg beginnen en – gastvrij als ze zijn – word je ook ’s avonds overal uitgenodigd. Meer dan moe kwam ik op de late vrijdagmiddag van Schiphol naar huis gereden. Om überhaupt Amsterdam op dit tijdstip uit te komen is al een probleem op zich. Maar uiteindelijk belandde ik na het nodige oponthoud via de polder bij Ens.

Ik rook de stal al. Op de Frieseweg richting IJsselmuiden reed ik op de cruisecontroll achter een aantal andere auto’s toen ineens een verkeersagent met een motor mij tot stoppen dwong. De man had mij met een lasergun in het vizier gekregen. Na de nodige plichtplegingen – controle rijbewijs etc. – deelde de man (typische ambtenaar, meer zeg ik er niet van) mij mee dat ik duidelijk te hard reed. “Het zal allemaal wel, meneer”, zei ik tegen snorremans. “Het is vrijdagavond half zeven. De weg is uitgestorven. Ik rijd in het zog van anderen mee en ik ben doodmoe. Zegt u maar wat u wilt”.

Daar zou ik schriftelijk van op de hoogte worden gebracht, zei de agent. En hij hield woord. De 280€ heb ik inmiddels betaald.

En ik weet, zo moet je niet denken en de man doet ook gewoon zijn werk maar toch………..

Wie van ons tweeën was nu eigenlijk de verkeershufter?