Brugklassers (column Nick Hoekman)

Het aanblik was best komisch, dat moet ik toegeven. In de straat waar ik woon, vond ik een brugklasser op de grond. Hij lag op z’n rug, zijn groene Kipling tas kuste de natte klinkers, met zijn benen wild spartelend in de lucht riep hij om zijn moeder.

De brugklasser had op zijn eerste dag meteen een mooi staaltje natuurkunde te pakken, zijn tas met boeken bleek zwaarder dan hij hebben kon. Mocht u ook ooit een brugklasser in deze hoedanigheid aantreffen – het is er immers weer de tijd van het jaar voor – en u wilt hem weer overeind helpen; het werkt hetzelfde als bij een schaap wat op zijn rug ligt.

Zet het schaap of de brugklasser niet meteen op zijn/haar benen, maar neem eerst een zittende positie aan. Anders kunnen de darmen in de knoop raken. Blijf een halve minuut zo zitten, voordat u het schaap of de brugklasser op zijn benen zet. Houd het schaap of de brugklasser nog een aantal minuten in de gaten, pas wanneer deze niet meer loopt alsof het dronken is, kunt u uw weg weer vervolgen.

Terwijl ik mijn brugklasser in een zittende houding op de straatstenen had gelegd, vroeg ik wie hij was. Zijn naam bleek Tobias en hij was opweg naar de bushalte, voor zijn eerste dag als middelbare scholier in Kampen. Voor de zekerheid had hij zijn complete boekenset maar meegenomen. Inclusief vijftien passers, twaalf geodriehoeken en een potloodset wat je nooit gaat gebruiken.

Later, toen ik Tobias had uitgezwaaid bij de bushalte, moest ik toch ook weer even denken aan mijn eigen brugklasperiode. Ik zie mezelf nog zo zitten, met mijn Ajax broodtrommel, gevuld met boterhammen met gebakken ei of boterhamworst. Voor de kleine pauze had ik zo’n mini Marsje. Dit alles spoelde ik weg met pakjes Roosvicee. Kleine Nickje zat wel gewoon in de kantine. Dit was het minst eng. Nou ja, jezelf opsluiten op het toilet tijdens de pauzes was nog minder eng. Maar dat vond ik toch ook wel wat ver gaan. Vanuit het nietige Genemuiden, naar het vervaarlijke Zwolle, ik vond het best indrukwekkend. Het schoolplein heb ik tijdens de pauzes in mijn brugklasjaar angstvallig vermeden. Hier stonden de stoere gasten die de hele dag boos keken en gromden naar brugklassers zoals ik. En de semi stoere brugklassers die in hun eerste week tegen een milde vorm van kinkhoest aanliepen doordat ze begonnen te lurken aan hun eerste sigaretje ooit.

Nu denk je van, wat was het leven toen toch heerlijk onbekommerd. De enige zorgen in het leven waren of de ‘verkeringsbriefjes’ wel in de pennenetuis van de juiste klasgenotes terecht waren gekomen, dat je haar goed zat en dat je voor een goed tussenrapport moest zorgen. Soms zou ik wel weer even een brugklasser willen zijn.

En ik hoop voor Tobias dat hij niet weer al zijn boeken mee naar school neemt.