Collecteren (column Wim Rietman)

In Genemuiden staat er geregeld iemand met een collectebus voor je deur. Toen mijn vrouw net hier woonde, moest ze daar behoorlijk aan wennen. In het Drentse land gebeurt dat misschien een keer per maand, maar hier kan er zomaar drie keer in week aangebeld worden met de vraag of je een goed doel wilt ondersteunen. “Gewoon overal iets aan geven”, zei ik haar toen we het er eens over hadden. “Met het bedrag kan je variëren. Het is maar net in hoeverre een actie je raakt of niet.”

Collecteren ligt niet iedereen. Sommigen zien het als een vorm van bedelen. Ik niet. Je doet het uiteindelijk niet voor jezelf. Op dit moment ben ik betrokken bij een inzamelingsactie voor de stichting “ALS”. Ik benader schaamteloos contacten die ik privé ken. Ook put ik uit het zakelijke netwerk dat ik in de loop der jaren heb opgebouwd. En natuurlijk de plaatselijke industrie en middenstand. De steun die we bij dit project ontvangen is hartverwarmend.

Zo belde ik een oude vriend die sinds jaar en dag een bedrijf in het vervaardigen van diverse stalen heeft. “Ik dacht al, waar blijft hij toch?”, antwoordde hij toen ik hem om een bijdrage voor ons doel vroeg. “Doe maar hetzelfde als vorig jaar.”, voegde hij er aan toe. Kijk, dat doet een mens goed. En zo hebben we talloze voorbeelden. Genemuiden heeft wat over voor goede doelen. Dat blijkt maar al te vaak.

En we hebben natuurlijk bij ons het fenomeen “stille sponsoren”. Bedrijven die niet zo nodig in de spotlight hoeven omdat ze een goed doel ondersteunen, maar die wel het hart op de juiste plaats hebben zitten. Wij hebben er in ieder geval een behoorlijk aantal van.

Wie collecteert krijgt ook te maken met teleurstellingen. Daar ontkom je niet aan En daar moet je tegen kunnen. Ikzelf kan dat eerlijk gezegd niet zo goed.

Ook ik kreeg te maken met bedrijven die zich in allerlei bochten wrongen om maar geen cent aan onze actie te doneren. De argumenten vond ik in de regel zwak, maar ik accepteer ze. Niemand is verplicht iets te geven.

Wanneer je niets wilt geven, kun je dat gewoon zeggen. Vorig jaar deed ik op een zaterdagmorgen binnen 5 minuten in een opwelling een aankoop bij een lokale winkelier van een paar honderd euro. Ik rekende keurig af en plots schoot me de actie te binnen waarmee we destijds bezig waren. De vrouw van de eigenaar diepte allerlei argumenten op om niet mee te doen. Ze raakten geen van allen kant nog wal. Ze had ook kunnen zeggen: “We doen niet mee”. Dat was een stuk duidelijker geweest.

Ik nam mijn pakje mee en verliet de winkel. Voor mij wel voor de allerlaatste keer. Dat dan wel. Misschien kinderachtig, maar wie begon?

Collecteren moet je kunnen en willen. De mensen doen het vrijwillig en niet voor zichzelf. Denk daar even aan wanneer er op een winderige avond weer eens bij u wordt aangebeld.