Duitsers (column Wim Rietman)

Al meer dan 20 jaar werk ik het grootste gedeelte van de week in Duitsland. Toch zal ik voor onze oosterburen altijd “der Holländer” blijven. En dat is ook goed zo.

Vanwege mijn werkzaamheden rijd ik met een Duits kenteken. Het is verbazingwekkend tot hoeveel weerstand alleen al zo’n witte plaat hier in Nederland kan leiden. Laatst parkeerde ik in Zwolle om even een pakketje op te halen. “Vuile rot Duitser”, beet opeens een voorbijganger me toe. Er volgde nog een aanvulling waarin de tweede wereldoorlog en mijn kapsel aan de orde kwamen. “Bent u vanmorgen soms vergeten uw medicijnen in te nemen?”, antwoordde ik in keurig algemeen beschaafd Nederlands. Van verbazing viel de mond van de man wijd open.

Hier in Nederland wordt nog regelmatig op minder vleiende toon over Duitsers gesproken. En dat heeft veel – zo niet alles – met het oorlogsverleden van doen. Persoonlijk vind ik dat we de wereldoorlogen nooit mogen én moeten vergeten. Maar ook ben ik van mening dat we de huidige generatie Duitsers daar niet meer op aan moeten spreken.

Onze oosterburen voelen zich sowieso al ongemakkelijk wanneer het onderwerp oorlog op tafel komt. Ze lijden nog zichtbaar onder de daden van hun (voor)vaderen. Persoonlijk merk ik dat het beste wanneer we 5 mei vieren. Wanneer ik klanten moet uitleggen waarom we dan een feestdag hebben, vallen er zeer onaangename stiltes.

Duitsers wordt vaak verweten dat ze een grote mond hebben. En uit ervaring weet ik dat dat ook wel vaak het geval is. Als Nederlander moeten we alleen uitkijken dat “de pot niet de ketel allerlei dingen gaat verwijten”. We kunnen er zelf namelijk ook nog al wat van. Met name op vakanties schaam ik me regelmatig diep voor de schreeuwerige aanwezigheid van mijn landgenoten.

Vanwege mijn werk rijd ik dus met een Duits kenteken. Mijn nummerbord begint met de letters OS. Voor de senior chef binnen ons bedrijf (hij is inmiddels 84 jaar en één van de leukste en meest bijzondere mensen op de wereld die ik ken) is dat een reden om mij af en toe “Ossie” te noemen. Hij slaat hier echter de plank mis, want de letters OS staan voor Osnabrück, een stad in het voormalig West-Duitsland. De term “Ossies” is echter de wat minder vleiende bijnaam voor de inwoners van het voormalige Oost-Duitsland. Het verschil tussen oost en west is in Duitsland nog steeds zeer goed zicht- en merkbaar. De bewoners van achter het oude ijzeren gordijn zijn in mijn ogen nog steeds een beetje de underdogs. Persoonlijk kom ik er graag. Er zijn daar ook pareltjes van steden die iedereen eigenlijk eens zou moeten bezoeken. Om er eens een paar te noemen: Dresden, Erfurt, Quedlinburg of Leipzig. Echt aan te bevelen.

Duitsers lijken meer op Nederlanders dan we zelf denken. Ik heb er een aantal goede vrienden en ik heb ze nog op weinig vreemde gewoontes kunnen betrappen. Graag bezoek ik ’s avonds een ouderwetse “Eckkneipe”, zo’n echt dorpscafé. Oude mannetjes aan een oude, bruine bar. Iedereen een viltje voor zich waar elk drankje wat genuttigd wordt met een streepje wordt genoteerd. Geweldig vind ik dat.

Ik stapte mijn auto in en zag de man die mij allerlei verwensingen had toegebeten nog op de stoep staan. Ik kon het niet laten om de verwarring nog wat verder op te laten lopen. Ik opende het raampje en liet hem op mijn allervriendelijkste toon weten:”Ich wünsche Ihnen noch ein angenehmes Wochenende”.