Van de wal in de sloot (column Wim Rietman/Johan Snel)

Anno 2019 houd je nauwelijks iets buiten de media. Overal ligt wel iemand met een camera op de loer. Dat verklaart ook een deel van het succes van een kanaal als YouTube.  En veel dingen zijn gewoon te hilarisch om niet te delen. Vandaar deze gemeenschappelijke bijdrage van Johan Snel en Wim Rietman. Wellicht het begin van een veelbelovende samenwerking.

Wim Rietman

Eén keer per jaar ga ik samen met een paar vrienden twee dagen op bezoek bij vriend René die in België werkzaam is in de tapijtindustrie. Het zijn altijd dagen vol gezelligheid. René verzorgt het dagprogramma in het mooie Vlaamse land. Zo waren we al fietsen, varen en wat dan niet meer. Dit jaar werden er scooters gehuurd in Gent. Gestuurd door een GPS werden we door het werkelijk prachtige landschap geloodst.  Na een rit van zo’n drie uur waren we bijna bij de eindbestemming.

Plots dook er een brede tractor op die de hele weg in beslag nam. Er restte ons niets anders dan het vehikel door het hoge gras te passeren. Dat viel nog niet mee. Maar daarna ging het echt mis. Toen ik probeerde de scooter weer op het asfalt te krijgen, verloor ik de macht over het stuur. Ik besefte dat het misging en besloot me in een uiterste poging in redding te brengen in de wilde berm. Voor mijn reusachtige sprong zou turnverslaggever Hans van Zetten ongetwijfeld woorden te kort zijn gekomen. Voor de landing echter niet. Ik belandde namelijk in alle hectiek in een smerig slootje dat ik over het hoofd had gezien. Kopje onder, voeten vast in smerige blubber. Wat een toestand!

Met moeite werd ik aan de kant gesleurd. De scooter lag in het gras en was gelukkig ongedeerd. Dat had minder af kunnen lopen. Over de hilariteit onder mijn vrienden kunnen we kort zijn: die bereikte ongekende hoogtes. En terecht. In onze groep hebben al een aantal jongens “een rampje” opgelopen. Die worden daar met regelmaat aan herinnerd. Bij mij zal dat niet anders gaan. Er bestaat per slot van rekening geen groter vermaak dan leedvermaak. Een schilder in ons midden viel van een trap. Van Rijn wordt hij nu regelmatig genoemd. Een ander maakte met zijn fiets een salto in het plantsoen. Hij hield er een straatnaam aan over. In mijn geval duurde het niet lang dat de bijnaam “Maarten van der Weijden” voorbijkwam. Ook noemde iemand mij Tony Kroos. Die vond ik ook wel aardig.

Natuurlijk werden er ook in mijn geval opnames met de telefoon gemaakt. En natuurlijk deel ik die graag met u. Als je af en toe uitdeelt, moet je ook incasseren. En mocht dit voorval ooit weer in de vergetelheid geraken, dan kunt u altijd nog zeggen : Gelukkig hebben we de beelden nog.

Johan Snel

Beste Wim,

Gistermiddag terwijl ik een aantal goudgele consumpties uitserveerde op het terras, kwam mij een nieuwsbericht ten gehore wat mijn aandacht trok. Normaal wanneer ik tijdens mijn werk zo’n gesprek opvang gaat het aan de ene kant naar binnen en ertegenover weer uit, wat blijft hangen valt vervolgens in het archief “beroepsgeheim”
Dit keer was het anders, ik kon de drang niet weerstaan om niet te vragen waar gaat dit over?

Op mijn vraag werd het hele verhaal nogmaals opnieuw verteld en nu Wim wil ik je bedanken! Ik wil je bedanken voor een geweldig verhaal waar jij je wederom belangeloos voor op hebt geofferd! Met jouw columns, jouw anekdotes, jouw verhalen die ik zo af en toe lees op de diverse media verruilt mijn normale norse uitstraling voor een brede glimlach! Maar met deze actie was het anders, anders omdat niet alleen mijn gelaatsspieren een ontspannende houding aannamen maar al mijn aanwezige spieren begonnen te ontspannen om vervolgens weer aan te spannen.

Het resulteerde in een enorme schuddebuikend tafereel wat gepaard ging met een golf van vreugdetranen. Het normaal voorbij razende verkeer nam spontaan gas terug, één automobilist stopte zelfs en vroeg of alles goed ging, de bezorgde bestuurder dacht waarschijnlijk dat ik iets had ingeslikt wat in mijn keel vast zat, gezien de kleur die ik opliep was die veronderstelling niet eens zo vreemd. Het gelach wat er ontstond toen ik RB uit G belde voor enige opheldering brak alle records, gelukkig stond RB ik de file anders was ook hier een zoals de Belgen het verwoorden een “wreed accident’ ontstaan!

Bedankt Wim! Dat je dit allemaal belangeloos doet, mensen als jij zijn nog maar zeldzaam. Maarten van der Weijden is zo’n iemand (enig vergelijk berust op louter toeval) hij gaf ons vorig weekend ook dat blije gevoel, op zulke momenten zou je dit soort mensen willen omhelzen om ze te bedanken.
Omdat er beeldmateriaal beschikbaar is van jou stunt en ik heb gezien hoe een gemiddelde Belgische sloot er blijkbaar uitziet lijkt me een omhelzing hier niet op z’n plaats maar toch bedankt Wim. Bedankt voor niet alleen jouw columns maar nu dus ook voor jouw live beelden, sketches en acteerkunsten (ik ga er in ieder geval vanuit dat je niet voor de lol in zo’n blubber-sloot springt) Ik zou je willen aanraden Wim om altijd een camera bij je te dragen of net als onze huidige politieagenten een body-cam te dragen. Dit soort hilarische beelden willen we natuurlijk niet missen, misschien is een eigen vlogkanaal op YouTube een idee? Ga zo door Wim je hebt een heleboel mensen doen schaterlachen, dit soort nieuws is goed waard!

Bedankt en ik kijk uit naar de volgende uitzending.

UPDATE: INGEZONDEN DOOR MEDEREIZIGERS

U hebt allen het tragische verhaal kunnen lezen van onze vriend Maarten van der Weijden (alias Flipper). Wat ons als vrienden een beetje stoort, dat er alleen wordt gesproken over het slachtoffer, en niet  de traumatische ervaring die wij als medereizigers hebben meegemaakt.

U moet begrijpen dat het er bij ons flink heeft ingehakt, steeds gingen de beelden door onze hoofden, de val, de tractor bestuurder die achteloos doorreed, kikkerdril, kroos enz….We konden flipper in eerste instantie niet vinden in een sloot vol met buuzen en riet, totaal in paniek renden we de waterkant op en neer, we zagen een schildpad drijven wat achteraf tot onze opluchting de helm van flipper was.

Het riet en de buuzen gingen opzij en ja hoor flipper kwam weer boven water. Nu moesten we nog 5 km rijden naar onze eindbestemming met flipper voorop, het hoofd vol met kikkerdril en kroos, en tot overmaat van ramp werden we ik elk dorp waar we langs reden luidkeels aangemoedigd door de Belgische bevolking met de woorden Maarten, Maarten, Maarten, het ging ons door merg en been, en natuurlijk begrijpen we dat deze mensen niet wisten wat voor traumatische ervaring wij hadden meegemaakt.

Na het zien van het filmpje begrijpt u, dat we voor het leven getekend zijn.

Indien u Maarten wenst te  bezoeken, hij rust van 3 tot 5.

Groet,