Wethouder weg (column Wim Rietman)

Het kan u bijna niet ontgaan zijn. Er is een heuse politieke crisis gaande in Zwartewaterland. In de afgelopen week bereikten alle strubbelingen met het aftreden van wethouder Albert Coster een triest dieptepunt.

Ik zal het u maar eerlijk zeggen: ik houd niet van politiek. Ik loop niet warm voor de landelijke politiek, maar evenmin voor de plaatselijke. Het staat voor mij voor marchanderen en vooral elkaar zoveel mogelijk vliegen afvangen. Terwijl politici eigenlijk beleid horen te maken.

Voor mij is zwart, zwart en wit, wit. Toch ben ik, geloof ik, geen kleurloos figuur.

Ik snap heus wel dat je in het leven – en dus ook in de politiek – af en toe een compromis moet sluiten. Maar ooit sprak iemand de befaamde woorden: “Een compromis is misschien een goede paraplu, maar een slecht dak”. En ja, in die uitspraak kan ik me wel vinden.

In de diverse regionale media verscheen de afgelopen dagen een vracht aan artikelen over de lokale crisis. Het gekke er aan vond ik dat de berichtgevers er ondanks de stortvloed aan informatie niet in slaagden om de lezer op de hoogte te stellen van wat er nou eigenlijk werkelijk aan de hand was. Onze plaatselijke verslaggevers leken nota bene wel politici.

In een ver verleden koesterde ik ooit de ambitie om journalist te worden. Tijdig kwam ik bij zinnen. Maar door het om de hete brij heen draaien van de pers ging mijn journalistieke bloed toch weer een beetje koken. En door het plegen van een paar telefoontjes vond ik al snel een paar mensen bereid die “off the record” mij even wilden vertellen waar de pijn in het plaatselijke college zat.

Ex-wethouder Coster zat in het college voor de nieuwe partij BuitenGewoon Zwartewaterland. In 2018 kreeg BGZ bij de gemeenteraadsverkiezingen uit het niets 3 zetels. Voldoende om samen met de SGP en Christenunie het college van B en W te gaan vormen. Als onervaren gemeentelijk bestuurder kreeg Coster te maken met door de wol geverfde politici.

Het ontbreken van politieke ervaring lijkt de nieuweling nu te zijn opgebroken.

De andere twee wethouders – Gerrit Knol en  Maarten Slingerland – zullen het waarschijnlijk niet openlijk toegeven, maar al relatief snel gingen zij zich aan de werkwijze van Albert Coster ergeren. Stukje bij beetje verslechterde de samenwerking tot uiteindelijk de bom bij het dossier Molenwaard barstte.

Bij jachthaven “de Molenwaard” in Hasselt is een recreatiepark waar zo´n 70 woningen staan. Deels zijn deze voor permanente bewoning, terwijl het andere deel slechts voor recreatiedoeleinden gebruikt mag worden. BGZ was er voorstander van om alle woningen voor permanente bewoning vrij te geven.

Door de gemeente werd een onafhankelijk bedrijf SOAZ (Stichting Adviesbureau Onroerende Zaken) ingeschakeld voor een advies. SOAZ adviseerde om geen woonbestemming voor “de Molenwaard” af te geven.

Wethouder Coster had van zijn collega-wethouders toestemming gekregen voor een vragenronde aan dit externe bureau. Na die ronde is hij op eigen initiatief nog weer in contact getreden met SOAZ. Die soloactie  was tegen het zere been van de andere wethouders. Zo zeer zelfs dat het uiteindelijk tot de breuk leidde.

BZG maakte zich sterk voor permante bewoning van “de Molenwaard”. Dat andere partijen op zijn minst hun twijfel hadden bij de onafhankelijkheid van hun standpunt valt eigenlijk wel te begrijpen. Enkele vooraanstaande leden van BZG (en zelfs een raadslid) wonen namelijk zelf op “de Molenwaard”. Dan sta je natuurlijk niet helemaal neutraal in een dergelijk dossier.

Hoe dit verhaal verder afloopt, zal me eerlijk gezegd een zorg zijn. Ook in Zwartewaterland is een nijpend woningtekort. Laat die mensen daar lekker wonen, ben ik geneigd te zeggen. De kwestie sleept zich echter al 20 jaar voort. Zo eenvoudig zal het dus wel niet liggen

Tot slot zou ik onze lokale verslaggevers willen aansporen hun ongetwijfeld politiek correcte houding overboord te gooien en gewoon verslag van de feiten te doen. Zo moeilijk is dat niet, blijkt nu toch wel?