Als straks alles een beetje normaal wordt…(column Wim Rietman)

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik ben wat van slag. De beperkingen die in zeer korte tijd ons leven zijn binnengeslopen hebben zich al snel laten gelden.  Ontwikkelingen volgen zich in een razend tempo op. Met z’n allen zijn we in een mallemolen terecht gekomen waarvan we tot  voor kort nog niet eens het bestaan af wisten.

Ik maak me ook zorgen. Vooral omdat de ziekte steeds dichterbij komt. Wat begon aan de andere kant van de wereld heeft zich inmiddels tot binnen onze gemeentegrenzen verspreid.

En zonder uitzondering hebben we allemaal, direct of indirect, met het virus te maken.

Zelfs nu we hier in Nederland  (nog) over beperkte vrijheden beschikken, zijn de invloeden van alle opgelegde beperkingen al gigantisch. Bij ons op de zaak bijvoorbeeld worden alle activiteiten noodgedwongen in rap tempo afgebouwd. Het zal bij velen van u niet veel anders zijn. En ook privé kan ik mijn draai maar moeilijk vinden. Het blijkt dat ik toch wel behoorlijk gehecht ben aan alle sociale contacten en vrijheden die ik tot voor kort maar heel vanzelfsprekend vond.

Wat je ook merkt is dat mensen wat meer naar elkaar omkijken. En dat ze wat meer van elkaar kunnen hebben. In tijden van angst en onzekerheid kruipen mensen wat meer naar elkaar toe. De scherpe kantjes gaan er wat af.

Ik betrapte me daar zelf ook op. Ik had gisteren bijna goedendag gezegd tegen de arrogante plaatsgenoot die altijd verwaand zijn neus ophaalt wanneer ik heb hem tegenkom. Ik kon nog net mijn woorden inslikken. Maar goed ook, want hij had zijn neus alweer in de lucht.

Maar toch, de intentie was daar.

In tijden als deze zijn we er ook goed in om mensen in het zonnetje te zetten. Opeens zijn er ladingen van respect voor hulpverleners, artsen, vrachtwagenchauffeurs en noem verder maar op.

Deze week gingen om 8 uur ’s avonds veel mensen de straat op om te applaudisseren voor alle mensen in de verzorgende sector. En ook ik vind dat ze die bijval meer dan verdiend hebben. Aan de andere kant is het ook wat wrang, want we klappen ons nu bijkans de blaren op de handen voor beroepsgroepen die we in ons land al jarenlang structureel zwaar onderbetalen en jaar in, jaar uit met forse ondercapaciteit laten werken.

Ik hoop dat – wanneer er straks weer licht aan het einde van deze donkere tunnel is – we deze mensen niet snel weer vergeten. En dat we ze niet alleen met een schouderklopje belonen. Ook zou het mooi zijn wanneer we dat zorgzame voor elkaar er gewoon inhouden.

En dat we gewoon met volle teugen gaan genieten van de kleine, maar onbetaalbare dingen in het leven.

Wanneer we dat met z’n allen gaan doen gaat deze hele vreselijke crisis aan het eind van de rit misschien nog wat moois opleveren.