Al 20 jaar de nieuwssite voor Genemuiden!
29 maart 2024 t’ Olde Staduus
Agenda
Van Dijk Heftrucks (tijdelijk)

Coronablog (door Wim Rietman)

Geplaatst op: 3 mei 2020

Eigenlijk had ik er al veel eerder mee moeten beginnen, maar pas onlangs schoot me te binnen dat ik  eigenlijk wat dingen op moet schrijven over de bijzondere tijd waarin we nu leven. En dat we dan hopelijk later met verbazing en verbijstering terugkijken op deze periode. Maar voorlopig zitten we er nog midden in. Het lijkt vooralsnog op een boze, wrede droom waaruit we maar niet wakker kunnen worden. 

Op 27 februari werd in Nederland in Loon op Zand de eerste besmetting van het
COVID-19 virus vastgesteld. Gezien de besmettingshaarden in omringende landen zat dat er al een tijdje aan te komen. In eerste instantie werd er nog redelijk laconiek op dit eerste geval gereageerd. Maar dat zou gauw veranderen. Het virus sloeg namelijk al snel genadeloos en verwoestend om zich heen.
Op 15 maart besloot de regering verregaande maatregelen af te kondigen. Horecagelegenheden moesten sluiten, kapperszaken gingen dicht en het verenigingsleven werd een halt toe geroepen. Een dag later werd ook besloten de scholen te sluiten. Waar mogelijk werd de bevolking opgeroepen hun werk zoveel mogelijk vanuit huis te verrichten. Het openbare leven lag volledig op de kop.
Inmiddels zijn we 6 weken verder. De pijn is elke dag nog op vele terreinen ongenadig hard te voelen. Elke dag weer bezwijken er vele mensen aan de verschrikkelijke ziekte. Ook worden er nog steeds dagelijks nieuwe besmettingen gemeld. Gelukkig lijkt de curve inmiddels de goede kant uit te slaan, maar aan de andere kant blijft dat grote vraagstuk op de achtergrond knagen. Hoe gaan we dealen met alle onzekerheden die op de loer liggen?

Zondag 26 april 
De dagen in deze bijzondere tijd lijken veel op elkaar. De kerkklokken luiden wel, maar aan de uitnodiging mag geen gehoor gegeven worden. De mensen kunnen vanuit huis diensten online volgen.
Sportwedstrijden kijken is er allang niet meer bij. Normaal gesproken vinden in deze tijd van het jaar de ontknopingen plaats in vele competities. Die liggen al tijden stil. Wanhopig trachten veel sportbonden scenario’s te bedenken om toch nog een einde aan het seizoen te breien. Maar diep in hun achterhoofd weten ze ook wel dat deze ziekte zich vooralsnog niet laat regisseren.
Zelf kijk ik drie uur lang naar een documentaire over Johan Cruijff. Hij zou gisteren 73 jaar geworden zijn.

Maandag 27 april 
Het is koningsdag vandaag. Eén van de weinige mooie dingen aan deze tijd is een soort verbondenheid onder de bevolking die welhaast vanuit zichzelf ontstaan is. Samen met onze buren zingen we voor de jarige koning. In een andere tijdsperiode had ik me waarschijnlijk nog een keer in mijn bed omgedraaid.
Vaak vieren we deze dag met vrienden in het nabij gelegen St. Jansklooster. Uiteraard is de bekende kloostermarkt afgelast. We blijven thuis.
Conceptum organiseert de koningsrit. Het wordt een groot succes. De jonge ondernemers Jansen en Heikoop bezorgen met hun enthousiasme veel mensen een aangename afwisseling in donkere tijden. Mijn respect hebben ze. Niet bij de pakken neerzitten, maar dingen aanpakken en binnen de lijntjes het beste van de situatie maken. Goed gedaan boys.
 
Dinsdag 28 april 
“Another day in the office”, zeggen de Engelsen. Een gewone werkdag, maar voor mij met de toevoeging dat niets gewoon is.
Dat begint al wanneer ik het kantoor binnenloop.
Normaal zie ik dan als eerste onze financiële man Joop achter zijn bureau. Maar Joop zit al weken niet op zijn vertrouwde plek. Hij ligt inmiddels drie weken op de IC in het ziekenhuis en vecht voor zijn leven.
En Joop is helaas één van de velen. Ik volg dagelijks de media over de ontwikkeling van het virus en dat blijft me zorgen baren. Toch zijn er ook ondernemers die er voor pleiten om de horecazaken maar weer te openen. Al dan niet met toestemming van de regering. Ik word niet alleen boos, maar ook verdrietig over een dergelijke houding.  Deze ziekte vereist een gemeenschappelijke aanpak. Laten we belangrijke beslissingen aan experts over laten. Veel bedrijven raken in de grootste problemen, dat besef ik ook wel. Maar een egoïstische houding is het laatste wat we in deze tijd kunnen gebruiken.

Woensdag 29 april 
Waar ik jarenlang gewend geweest ben om elke week een aantal dagen voor mijn werk op reis te gaan, zit ik nu de grootste tijd van de week op mijn kantoor in Genemuiden. Het heeft er in alle jaren dat ik er werkzaam ben nog nooit zo netjes uitgezien. Normaal gesproken is mijn bureau een georganiseerde chaos met papieren en stalen waarin alleen ik feilloos de weg weet. Nu heeft het meer weg van een werkplek waarvan de man op het punt staat van zijn pensioen te gaan genieten. Het is er leeg en stil.
Ik hoor op de zaak dat Siem is overleden. Hij is een oude buurjongen van me. Ik ken hem nog als een aalvlugge voetballer van Sportclub. Op jonge leeftijd is Siem invalide geraakt. Ondanks al zijn problemen bleef Siem positief. Toen hij de vreselijke ziekte kreeg kon hij niet gered worden. Siem heeft niet veel geluk gehad in zijn leven.

Donderdag 30 april 
30 April zal in mijn hoofd altijd wel Koninginnedag blijven. Nu ga ik weer eens een dagje naar Duitsland. Ons bedrijf heeft daar een kantoor waar ik nog wat achterstallig werk heb liggen. Mijn collega aldaar heeft een mondkapje voor me gekocht. Tussen de middag haal ik altijd een broodje, maar zonder mondkapje kom je in Duitsland geen winkel meer in. Ze zijn er bij onze oosterburen van overtuigd dat het virus zich via de mond verspreidt. Ik neig daar wel in mee te gaan en zou het in Nederland ook toejuichen. Het zit trouwens niet fijn, zo’n mondkapje.
’s Avonds ga ik een biertje drinken bij biljartvriend Harwolt. We houden ons keurig aan de 1,5 meter-regel. Corona voert de boventoon in de gesprekken. Toch hebben we een leuke avond. Mensen snakken onderhand naar wat gezelligheid.

Vrijdag 1 mei
Dag van de arbeid. Dat betekent dat op deze dag belangrijke exportlanden als Duitsland en Engeland altijd  dicht zijn. Nu zijn deze landen voor de tapijtindustrie al weken grotendeels gesloten. De maand april is voorbij, dus kunnen omzetten geanalyseerd worden. Het is voor mij de treurigste terugblik in 32 jaar.
’s Avonds maken we er thuis een leuke avond van. Café “de olde soldoat” organiseert een online-pubquiz. Samen met dochter Sanne en vriend Harry vormen we een team. We doen ons best, weten ook best wat, maar winnen niet. En dat hoeft ook niet. We beseffen maar al te goed dat we geluk uit kleine dingen moeten halen.

Zaterdag 2 mei 
Door een overschot aan vrije tijd sport ik als nooit tevoren. En het doet me deugd dat veel mensen in beweging zijn gekomen. Weer zo’n heel klein positief dingetje in deze donkere tijd.
Ik ren één van mijn favoriete rondjes door “het poldertien”. Thuis lees ik mijn sporthorloge even uit. Het vertelt me dat ik in april 42 uur gesport heb. Bovengemiddeld.
’s Middags luier ik wat op de bank. Het wekelijkse biljarten is er al lang niet meer bij. Vriend Willem belt of we nog even langskomen. We praten onder het genot van een biertje wat bij. Willem belt  even met zijn moeder die hij al weken niet meer heeft gezien. Ook zij is – zoals zo velen in de Meente – getroffen door Corona. Willem heeft de telefoon even op de luidspreker gezet. Ik hoor aan de stem dat elk woord haar grote moeite kost. Na een paar zinnen wordt het gesprek haar teveel.  Mijn hart breekt en ik besef me maar al te goed dat we er nog lang niet zijn.

Gepubliceerd door Erik Driessen
Van Dijk Containers 500