Coronablog, donderdag 21 mei

De dag begint met een aanpassing van de plannen. Voor het eerst sinds de coronacrisis zouden we opa en oma in Gelderland bezoeken, maar die bellen vanwege ziekte af. Na de teleurstelling en het nodige gemopper van de kinderen besluit ik koers te zetten richting Friesland. Ik ben gek op Zwartewaterland en De Wieden, maar na twee maanden ben ik meer dan toe aan een andere horizon. Niets menselijks is me vreemd. Ik doe net alsof ik de fileberichten op de autoradio niet hoor. 

Bij Lemmer is het zo druk dat ik besluit om de eerste de beste afslag naar Follega te nemen. Net op dat moment rijdt het verkeer richting Sloten gewoon door. De drukte valt best mee, er stond even een brug open. Geduld is niet mijn beste eigenschap. Bij Follega duiken ook van die typisch Friese landschappen op. Niet af te kijken vertes die worden onderbroken door zeilen van watersporters. Ergens op een dijkje zet ik de auto aan de kant en kijken we een tijdje naar een redelijk gestage stroom bootjes.

Na afloop rijden we via Emmeloord terug. Er was een ijsje beloofd immers. Even denk ik die bij het strandje bij golfbaan in te slaan, maar daar staan de auto’s al buiten de parkeerplaats geparkeerd. We zetten daarom koers naar het centrum van Emmeloord. Bij de ijsverkoop is het rustig, bij de iets verderop gelegen supermarkt niet. De gedachte aan het coronavirus zakt blijkbaar langzaam weg in de polderklei. Wie hier anderhalve meter afstand kan houden, moet een soort Barbapappa zijn.

Terug in de eigen tuin doemt het volgende probleem op. Die akelige mietsen hebben blijkbaar nog geen last van de coronacrisis. Na het oppeuzelen van een pangasiusfilet vlucht ik naar binnen. De Langste Dag is nog ver weg.