Op de woonboot van Aad van den Heuvel (column Erik Driessen)

Aad van den Heuvel. Die heb ik ook nog eens geïnterviewd, al was de reden wat minder journalistiek. Ik werkte eind jaren negentig als bedrijfsjournalist bij wat nu Waternet heet in Amsterdam en Hilversum. In de eerste week stuurde afdelingschef Joop De Jager mij af op Aad van den Heuvel, die als bezitter van een woonboot iets moest vertellen over de geneugten en gevaren van de Vecht.

Ietwat bedeesd reed ik naar de woonboot van Van den Heuvel in Loenen. Ik had het vermoeden dat deze gelouterde en gelauwerde journalist die zich doorgaans bezig hield met wereldellende wat zou neerkijken op een verslaggever die, zoals mijn moeder zou zeggen, voor het gemak van een ‘Rijksbetrekking’ had gekozen.

Niets bleek minder waar. Van den Heuvel ontving mij buitengewoon gastvrij, overhandigde Fanta in een enorm wijnglas (ik had de indruk dat limonadeglazen geen onderdeel uitmaakten van het servies van de familie Van den Heuvel) en nam uitgebreid de tijd om zijn grieven en vooral loftuitingen over het ‘restauratieplan Vecht’ te delen. En dat deed hij met een passie alsof hij toch over de drama’s in oorlogslanden sprak.

Ik zie nog zo het afscheidsgesprekje op het loopbrugje naar de woonboot voor me. Van den Heuvel wees op exotische planten in het water. “Die zijn best mooi, maar ze horen hier natuurlijk niet thuis”, zei hij. Biafra leek heel ver weg.

Uit angst voor een reprimande van de meester deed ik extra mijn best op het stukje tekst dat ik hem zou voorleggen. Niet goed voor het zelfvertrouwen als zo iemand kwistig met het rode potlood tekeer gaat.

‘Geen opmerkingen, goed stuk’, mailde hij terug. Wat Joop de Jager van het artikel vond, kan ik me niet meer zo goed herinneren.