Het wordt altijd wel weer licht (column Wim Rietman)

“2020 was een jaar om snel te vergeten, Wim”, zei de klant tegen me toen ik afscheid wilde nemen. Ik knikte slechts, maar besefte op hetzelfde moment al dat 2020 een jaar is geweest dat altijd in mijn gedachten zal blijven.

Meer dan ooit zullen veel mensen tijdens deze laatste donkere dagen nog eens terugkijken op een bewogen jaar. Ik kan me nu al bijna niet meer voorstellen dat 2020 voor mezelf op vele fronten hoopvol begon. Eind januari genoten m’n vrouw en ik samen met een bevriend stel van een  heerlijk weekje op Curaçao en in februari was ik nog een aantal dagen skiën met mijn zoon in Oostenrijk. Best wel een beetje veel van het goede, maar wat ben ik achteraf blij dat we nog een tijdje onbeperkt en onbezorgd hebben kunnen genieten. Want kort daarna zette het coronavirus de hele wereld op zijn kop. En tot op de dag van vandaag houdt de pandemie ons allemaal in zijn stevige greep.

Vanaf maart veranderde voor iedereen het dagelijkse leven. Lockdown en quarantaine zijn woorden die een jaar geleden surrealistisch voorkwamen, maar nu gangbare straattaal zijn geworden. Een verdrietige tijd brak aan. Het virus sloeg ook in onze regio ongenadig hard om zich heen. Privé werd het ook een hele lastige periode. In korte tijd verloor ik enkele dierbaren. Dat verdriet zal slijten, maar nooit verdwijnen.

Naarmate het jaar vorderde kwam er behoorlijk variatie in de nieuwe besmettingsgevallen. Ook in de tijden van relatief lage cijfers werd er uitdrukkelijk gewaarschuwd voor een nieuwe golf. We hebben  die uiteindelijk niet kunnen voorkomen. En nu in de laatste weken van het jaar zit praktisch iedereen noodgedwongen thuis. De virologen en zogenaamde experts hebben hun plaats op het podium weer ingenomen. De complotdenkers proberen nog steeds hun absurde gedachtenspinsels onder de aandacht te brengen en bepaalde partijen proberen politiek gewin te halen door ongebreidelde kritiek te leveren op een kabinet dat probeert beleid te voeren in een ook ver hen onzekere tijd.

En ik? Ik kijk vooruit. Ik zie een klein, zwak lichtje aan het eind van een lange, donkere tunnel. De ontwikkeling van vaccins is in volle gang. Ook in Nederland zal het inenten in het begin van het nieuwe jaar gaan plaatsvinden. Een gevoelig punt als vaccinatie zal direct weer voor discussies gaan zorgen. Daar ga ik me overigens niet in mengen. Dat moet ieder mens maar voor zichzelf beslissen. Maar als mijn oproep komt ga ik er op zeker gebruik van maken.

Ook 2021 zal vreemd starten. Voor het eerst in vele decennia trapt onze tapijtindustrie het jaar niet af met een internationale beurs. De meeste ondernemers wacht een spannende en onzekere tijd. Verder herken je bij veel mensen de hunkering naar vooral kleine dingen die een jaar geleden gewoon vanzelfsprekend waren. Nog even met z’n allen de schouders er onder zetten, is mijn mening. Het komt goed.

Mijn schoonvader was een man van weinig woorden. Hij zei niet veel, maar wat hij zei was raak. Onder dit verhaaltje vindt u een linkje van zijn favoriete liedje. “Het is nog nooit zo donker geweest of het wordt altijd wel weer licht”, heet het. Ik sluit me er graag bij aan.