De Eendracht (column Wim Rietman)

foto: Erik Eenkhoorn

Koning Winter is voor het eerst sinds jaren weer eens in Nederland aanbeland. En hij had geen beter moment kunnen kiezen. Midden in deze pandemie smachten de meeste mensen naar een beetje fysieke inspanning en vooral plezier en vertier. 

Ik ben best wel een sportmannetje. Ook al is me dat misschien niet direct aan te zien. Zeker vier keer in de week trek in mijn hardloopschoenen aan. Daarnaast fiets ik in de zomer, terwijl ik in de donkere maanden behoorlijk wat tijd op de spinningbike doorbreng. Ik doe zelfs wat oefeningen met gewichten, waarvoor overigens ook geldt dat je het er niet vanaf ziet.

En nu ligt er ijs. Maar laat ik nou net geen schaatser zijn. Terwijl de sport alle ingrediënten heeft waar ik warm voor loop. Je bent lekker met je lichaam bezig. En dat allemaal heerlijk in de frisse buitenlucht. En bovendien is er dan die ouderwetse gezelligheid met in gewone tijden ook nog de net zo belangrijke nazit als bonus.

Het heeft allemaal vrij veel weg van de wintersport waar ik jaarlijks enorm naar uitkijk.

Natuurlijk heb ik vroeger geschaatst. Maar mijn broze enkeltjes maakten elk tochtje tot een ware martelgang. Tegenwoordig heb je de ‘Zandstra’s’ met de harde schoen. Ook  ik heb die uitgeprobeerd. En eerlijk is eerlijk, dat ging al wat beter. Maar in mijn ogen bleef het gerommel in de marge. Dus ik heb vanaf dat moment het ijs gelaten voor wat het was. Tandenknarsend, dat wel.

En nu is er ijs. En een wolkeloze blauwe hemel bovendien. De ideale omstandigheden om het ijs op te gaan. En dat doen de meeste mensen dan ook. Als ik een kijkje op de diverse sociale media neem, lijkt het leven zich alleen nog op de ijsvloer af te spelen.

Onze plaatselijke ijsbaanvereniging ‘de Eendracht’ draait overuren. Met man en macht wordt er gewerkt om zoveel mogelijk mensen een paar aangename uurtjes te bezorgen. En dat is iedereen van harte gegund. En ik gun het de mensen van onze ijsbaanclub nog het meeste. Jaar in, jaar uit zijn ze tot in de puntjes voorbereid op een prachtig schaatsseizoen. En bijna net zo vaak wordt het een grote teleurstelling omdat er sprake is van de zoveelste kwakkelwinter.

Maar nu er ijs is, zijn ze er klaar voor. Ook in een ongewone tijd. Er zijn heuse roosters met tijdvakken gemaakt. Er is naar mogelijkheid opgeschaald om zoveel mensen een pleziertje te bezorgen.

Mijn sympathie ligt bij deze mensen die niet zeuren, maar poetsen. Ze hebben de zaakjes geweldig op orde aan ‘de Koppel’. Het is een prachtige vereniging met jongens die altijd bereid zijn de handen uit de mouwen te steken. Die ook altijd klaar staan om een andere vereniging te helpen wanneer er iets moet gebeuren. En ze hebben natuurlijk de gunfactor van ongeveer heel Genemuiden.

Natuurlijk ben ik ook lid van de club. En al kom ik er niet vaak: ik voel me er altijd thuis. Dat is denk ik de ware kracht van ‘de Eendracht’.