Van slag (column Wim Rietman)

Wim achter zijn nieuwe drumstel, de eerste les is achter de rug. (Foto: Jerry Hoekman)

“Woar bliem oen stukkies?”, vroeg de passerende vrouw toen ik wat rekoefeningen deed ter voorbereiding op een rondje hardlopen. Geheel naar waarheid antwoordde ik: “Ik geloof dat ik wat vastgeroest zit”.

En daar is eigenlijk geen woord aan gelogen. Net als waarschijnlijk iedereen begin ik de beperkingen van de pandemie onderhand behoorlijk te voelen. Het leven dreigt een beetje een sleur te worden. Het lijkt wat op een ouderwetse langspeelplaat die je telkens weer opnieuw opzet. “Een mens is gebaat bij vastigheid”, hoorde je vroeger nog wel eens. Dat zal vast wel, denk ik bij mezelf, maar ik kan er ook nog een cliché achteraan gooien: overdaad schaadt.

We kunnen even niet anders, dat besef ik ook wel. Maar ik mis gewoon de eenvoudige uitdagingen die ik tot voor een jaar als normaal beschouwde. Door de huidige beperkingen kan ik het verloop van de volgende week al ongeveer uittekenen. En die zal er normaalgesproken niet veel anders uitzien dan die van de afgelopen maanden.

Natuurlijk gebeurt er van alles in de wereld. Maar daar word ik ook niet echt vrolijk van. Zo gingen we in de afgelopen week naar de stembus. Ik natuurlijk ook. Voor mij stond de uitslag eigenlijk wel ongeveer op voorhand vast. En ik zat er niet veel naast. Ik hoor al maandenlang  dagelijks karrevrachten kritiek op de regering. Maar die wordt met waarschijnlijk minimale veranderingen gewoon weer herkozen. De reden daarvoor is voor mij duidelijk : gebrek aan concurrentie. Een partij is net zo sterk als zijn of haar leider. En in mijn ogen hebben partijen als Groen Links, PVDA en de SP gewoon zwakke leiders. Ze zijn weliswaar welbespraakt, maar het ontbreekt aan echt charisma. Dat doordrammerige gezanik van zo’n Lillian Marijnissen is iedereen onderhand toch beu? In een tijd als deze is het toch een schande dat de PVDA 9 zeteltjes bij elkaar sprokkelt? Het is weliswaar mijn partij niet, maar ik weet zeker dat men met Ahmed Aboutaleb aan het roer minimaal het dubbele aantal van de stemmen gekregen had. Kwestie van een goede leider aan het roer.

Ook de situatie in Genemuiden stemt me niet echt vrolijk. Op de lijstjes met coronameldingen staan we hoog genoteerd. Dat zegt genoeg. En dan halen we ook nog geregeld het nieuws met rechtszaken in verschillende familiebedrijven. De gifbeker moet blijkbaar helemaal leeg. In dergelijke aangelegenheden zijn er eigenlijk altijd alleen maar verliezers, al klopt dat in het geval van Breman niet helemaal gezien de afkoopregelingen die werden gepubliceerd. De familieruzie bij Betap is natuurlijk ook een trieste zaak. Daar spint niemand garen bij, om een beetje in de materie te blijven.

Ik weet het een en ander van familiebedrijven. Tenslotte ben ik al meer dan dertig jaar bij eentje werkzaam. Splitsingen, ruzies en verkoop: het is allemaal voorbijgekomen.

Ooit hoorde ik iemand iets over familiebedrijven zeggen : Je hebt de verwerver, dan de ervers en tenslotte de bedervers. Ik laat de verdere interpretering aan uzelf over.

De gewone werkweek is normaalgesproken het cement van het arbeidsleven. Maar ook dat is inmiddels in een keurslijf geperst. Er is op ons fornuis geen lagere stand dan die waarop het pitje staat wat mijn klantenbezoeken betreft. Buiten alle problemen en beperkingen die er momenteel gelden voor het exporteren van goederen spelen er ook nog heel andere problemen. Wie er niet dagelijks bij betrokken is kan het zich bijna niet voorstellen, maar het is momenteel een hele toer om aan benodigde grondstoffen te komen. Er is heuse krapte ontstaan aan allerlei materialen. Om het te beperken tot de tapijtindustrie gaat dat bijvoorbeeld om basismaterialen als polyback, maar ook aan garens. En je hoeft er geen hogere wiskunde voor gestudeerd te hebben om tot de conclusie te komen dat dit behoorlijk van invloed is op de prijzen. Deze week bereikte me het bericht dat enkele leveranciers van PVC zelfs drie weken helemaal dicht gaan. Gewoon geen voorraad. De wereld staat echt op de kop.

“Woar bliem oen stukkies?”, vroeg dus die vriendelijke mevrouw. Nou ik kan me voorstellen dat u na dit verhaaltje liever hebt dat ik mijn epistels voortaan maar achterwege laat.

Ik ben dus wat van slag. Maar ik ga niet bij de pakken neerzitten en besloot daar wat aan te doen. En daarom heb ik een drumstel gekocht. Ik heb er zelfs al een eerste les opzitten. Vol trots vertelde ik dit aan een collega. Hij keek me slechts niet-begrijpend aan. “Corona doet vreemde dingen met mensen”, mompelde hij…….