Oorlog (column Wim Rietman)

“Moet je niet wat over de oorlog schrijven, Wim?”, vroeg een collega aan me. “Ik zou graag eens weer wat grappigs vertellen, maar het lijkt er de laatste tijd domweg niet in te zitten”, moest ik eerlijk bekennen.

Nu aan de corona-periode eindelijk een eind lijkt te komen, duikt er ineens een heel ander gevaar op: pandemie Putin. Dit virus waarde natuurlijk al veel langer op deze wereld rond, maar het echte gevaar ervan komt nu pas echt aan de oppervlakte.

Hartverscheurende beelden volgen elkaar in rap tempo op tijdens de nieuwsuitzendingen van de diverse media. Mensen slaan massaal op de vlucht. Het leidt ook tot bijzondere taferelen, want een land als Polen opent opeens ruimhartig zijn grenzen. Tot voor kort wenste ditzelfde land geen enkele vluchteling op te nemen.

Veel mensen beseffen denk ik niet echt hoe dicht we van het strijdtoneel verwijderd zijn. Vorige week verbleef ik nog een aantal dagen in het voormalige Oostblok. Enkele dagen later sloegen daar op minder dan 1000 kilometer afstand de granaten in.

De hulp voor de Oekraïne komt van alle kanten op gang. Er wordt geld beschikbaar gesteld en hulpgoederentransporten worden voorbereid. We sturen vanuit Nederland zelfs een paar luchtdoelraketten. Het is natuurlijk allemaal goed bedoeld, maar ik vind het allemaal ook een beetje dubbel. Want aan het front mogen de Oekraïners het allemaal zelf uitzoeken. Ik snap ook wel dat een actieve inmenging tot een gigantische escalatie kan leiden, maar de brute inval van de Russen voor je neus laten gebeuren geeft me niet bepaald een gevoel van trots.

De lokale Oekraïense bevolking is voor mij enorm in achting gestegen. Iedere man van onder de zestig jaar wordt opgeroepen actief aan het verzet deel te nemen. En verreweg de meesten ervan zijn daar toe bereid.

Ondertussen komt deze oorlog akelig dichtbij. Een collega van me komt oorspronkelijk uit het oorlogsgebied en appte afschrikwekkende foto’s. Zelfs in Genemuiden leidt het conflict tot emotionele taferelen. Letterlijk huilende vrachtwagenchauffeurs uit de Oekraïne zagen hier vorige week met leedwezen de situatie in hun thuisland aan. Ze worden van alle kanten ondersteund om hun terugreis te kunnen aanvaarden. Wanneer ze dit lukt wacht hun geen warm onthaal. Ze zullen een wapen in de handen gedrukt krijgen om mee te helpen weerstand te bieden tegen de Russen. Een vooruitzicht dat zelfs de meest geharde kerel toch wel een brok in de keel bezorgt.

Wim Rietman