Bemanning patatkraam veilig aangekomen in Genemuiden

De Genemuider patatkraam is weer in Oekraïne. Vorige week zijn de vier vrijwilligers in alle vroegte gaan rijden. Helmich Lubberts houdt ons op de hoogte van de ontwikkelingen via zijn verslagen. Vandaag de laatste bijdrage, want de heren zijn weer veilig aangekomen in Genemuiden.

Thuis

Wij zijn weer thuis. Na een enerverende 12 dagen door te hebben gebracht in Polen en Oekraïne, zit het er nu echt op. Het is goed geweest.

Wij hadden een missie, een missie om de Oekraïense bevolking een hart onder de riem te steken door voedsel en iets extra’s te brengen. Voedsel en extraatjes voor groot en klein, door donaties in Nederland bij elkaar gebracht en die daar zo broodnodig waren.

Wat hebben wij veel uit kunnen delen en de mensen daar blij mee kunnen maken op de dagen dat wij daar waren. Voor de plaatselijke bevolking leek het een vorm van overleven, overleven door het aannemen van de producten die wij daar uitdeelden.

Plaatselijke vrijwilligers van de Baptistengemeente onder leiding van decaan Yarmoshevich Alexandr hebben het nu van ons overgenomen, zij gaan een vervolg geven aan datgeen waar wij ruim een week geleden aan zijn begonnen.

Ruim 15 ton aan voedsel hebben wij daar achtergelaten, hiermee kunnen ze de komende maanden mee vooruit. En mocht het nodig zijn dan kan dit later vanuit Nederland nog weer worden aangevuld. De plannen zijn daar ondertussen ook voor gemaakt.

Terug naar Nederland. Een terugreis die anders is dan vooraf gepland. Door het besluit om de patatkraam en het busje daar achter te laten zijn Gerard Roos en ik met de bus vanaf Poltava richting Warschau gegaan, om van daaruit met het vliegtuig terug te vliegen naar Nederland.

De busrit van Poltava naar Warschau was nog wel een onderneming op zich. De rit ging veelal over donkere binnenwegen, binnenwegen die vol gaten zaten maar waar de vakbekwame buschauffeurs vakkundig tussendoor of langs wisten te manoeuvreren. Vele plaatsen doorkruisten wij tijdens deze rit, met als einddoel Warschau.

Dat de Sovjet-gewoontes hier nog niet geheel terzijde zijn geschoven ondervonden wij ook tijdens onze terugreis. Opnieuw kregen wij te maken met veel oponthoud. Zonder enige reden te hebben gegeven lieten ze ons weer vele uren aan de grens staan. Niet alleen aan Oekraïense zijde maar ook aan de Poolse. Controles na controles werden uitgevoerd, controles welke wij gelaten ondergingen. Ik geef het je te doen, ruim 30 uur aaneengesloten in een bus zitten, over niet al te beste wegen en dan hier ook nog aan onderworpen worden is geen pretje.

De terugreis voor Bennie en Ronald gaat wel in zijn geheel over de doorgaande weg en voert opnieuw door Polen en Duitsland. In tegenstelling tot Oekraïne zijn hier de wegen gelukkig goed en verloopt de reis voor hen, naar wij hopen, verder voorspoedig.

De klok tikt ondertussen rustig verder en Genemuiden komt steeds dichterbij. Terug naar onze vertrouwde en toch wel onbezorgde omgeving en familie, die Gerard en ikzelf gisterenavond al in onze armen mochten sluiten.

Bennie en Ronald volgen, maar ook voor hen eindigt vandaag deze enerverende reis.

Ik had het voor geen goud willen missen, mij heeft het in ieder geval veel voldoening gegeven. Ik ga er van uit dat dit ook geldt voor Bennie, Ronald en Gerard.

Drie mannen van verschillende pluimage waar ik een mooie en dankbare tijd mee heb mogen doorbrengen en waarmee ik deze uitdaging zo weer aan zou gaan.

Tot slot.

Laten wij de Oekraïense bevolking niet vergeten. Wij hebben met eigen ogen kunnen zien hoe het daar is, hulp is en blijft nodig in een land wat, door de oorlog, ver terug geworpen is in de tijd en hoopt en bid op betere tijden.

Met dit laatse verslag eindigt mijn berichtgeving over de missie Poltava. Ik heb onze belevenissen zo getrouw mogelijk en vol overgave voor jullie lezers opgeschreven. Bewust ook sommige dingen niet benoemt om het thuisfront niet ongerust te maken.

Ik wil hierbij wel benadrukken dat wij geen moment in gevaar geweest zijn, ondanks dat de oorlog heel dichtbij was.

Genemuiden Actueel bedankt voor het plaatsen van ons verhaal, naar wat ik begrepen heb voorzag het in een behoefte. Wij hebben hier graag aan mee willen werken.

Helmich Lubberts