De weegschaal (column Wim Rietman)

Het is alweer een behoorlijk tijdje geleden dat ik een verhaaltje voor Genemuiden Actueel schreef. En dat terwijl er toch regelmatig voldoende aanleiding is geweest om in de pen te klimmen. De reden om dan toch niet in actie te komen is eigenlijk betrekkelijk eenvoudig: de meeste onderwerpen die zich lenen om over te schrijven hebben allemaal een negatieve lading. En daar wil ik mijn spaarzame vrije tijd eigenlijk niet aan verspillen. Want wanneer we in alle nuchterheid op het afgelopen jaar terugkijken dan zijn er nogal wat dingen die ernstig zorgen baren. Gelukkig gebeuren er ook altijd mooie dingen. En nu – zo aan het einde van het jaar – is het een mooi moment om eens te kijken in welke richting de weegschaal is uitgeslagen. In dit geval de mijne.

Op voorhand zou je zeggen dat de wijzers duidelijk naar de negatieve kant uit moeten gaan slaan. Op korte afstand van ons woedt al bijna een jaar een wrede oorlog. En een onberekenbare dictator doet er bijna dagelijks alles aan om het leed van de Oekraïners verder te vergroten.

Deze oorlog heeft inmiddels bijna de hele wereld ontwricht. En ook de Nederlandse bevolking wordt behoorlijk geraakt. Er is een inflatie ontstaan die we tot voor kort voor onmogelijk hadden gehouden en de energieprijzen gaan een  hoop huishoudens in de grootste problemen brengen.

Dan hebben we (nog steeds) het vluchtelingenprobleem. Daar gaan we natuurlijk nooit meer van verlost raken. Ik verbaas me er elke dag nog steeds over dat we dit als EU niet gemeenschappelijk op kunnen lossen. Naar rato opvangen lijkt me een faire oplossing. Dat je als asielzoeker liever in Nederland belandt dan in Hongarije kan ik enigszins begrijpen. Maar je eigen veiligheid lijkt me als vluchteling toch de hoogste prioriteit.

Onze eigen regering is ook een echt zorgenkind. Doortastend beleid is al jarenlang ver te zoeken. Elke week is er wel iets nieuws om je over op te winden. Inmiddels maken we ons hier al maanden druk om eventuele excuses die we aan Suriname moeten maken omtrent de slavernij. Volgend jaar is het 160 jaar geleden dat die werd afgeschaft. Inmiddels zijn we zover gekomen dat de partij aan wie de excuses aangeboden moeten gaan worden gaat bepalen hoe die er precies uit moeten gaan zien. Het is volledig van de gekke. Ik zou er geen moment over piekeren om excuses aan te bieden over dingen waar ik in de verste verte part noch deel aan heb gehad. Anders kunnen we zelf de geschiedenisboekjes er ook nog wel even bij pakken.

Ik kan het negatieve lijstje natuurlijk eenvoudig nog veel langer maken. Bijvoorbeeld over de Marokkaanse voetbalfans die onafhankelijk van winst of verlies complete binnensteden op de kop zetten. Deze mensen zouden een voorbeeld moeten nemen aan de spelers die ze aanmoedigen. Wanneer deze z.g. fans in onze samenleving de helft van de positieve inzet zouden tonen als de voetballers op het veld, dan zou het er in dit land behoorlijk aangenamer uitzien.

En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar gelukkig gebeuren er geregeld ook mooie dingen.

Zo kwam er – zo goed als – een einde aan de Coronapandemie. We kregen een stuk van onze vrijheid terug en konden weer dingen doen die twee jaar eerder gewoon vanzelfsprekend waren.

Voor mijn werk kon ik de baan weer op. Weg van de teams meetings. Een verademing.

Ik begon op mijn oude dag zelfs in een bandje te spelen. Sinds anderhalf jaar drum ik en dat heeft inmiddels tot de formatie “Younger Days” geleid. De eerste optredens zijn achter de rug en ik moet zeggen dat het spelen met een aantal leuke mensen enorm veel voldoening geeft.

Eind September ging een oude jongensdroom in vervulling. Met twee vrienden legden we de beroemde Route’66 af. Drie weken lang reden we in een grote SUV dwars door Amerika. Een ongelooflijke belevenis.

Aan leuke dingen was er gelukkig geen gebrek dit jaar.

En dat compenseert in mijn geval duidelijk al het negatieve.

Soms vergeten we (ik zelf voorop) dat geluk ook in kleine dingen kan zitten.

Mijn oudtante An – in de volksmond Tantan genoemd – bereikte de zeer gezegende leeftijd van 104 jaar. Toen de dominee bij haar 100^e verjaardag op bezoek kwam en vroeg hoe het met haar ging, antwoordde ze kort maar krachtig: “Slecht”. Het schaamrood verscheen op haar kaken toen een aanwezige tante haar fijntjes wees op haar uitstekende gezondheid en buitengewone leeftijd. Af en toe kan het geen kwaad je eigen knopen te tellen.

Daar ben ik mezelf ook al te goed van bewust. Op de trein met ongeluk hoef je nooit te wachten. Die stopt vanzelf een keer voor je huis.

Dus de wijzer van mijn weegschaal voor de factor geluk in 2022 slaat duidelijk in de positieve richting uit. En ik hoop die van u ook.

Jammer genoeg laat de gewone weegschaal ook een positief beeld zien. Er is twee kilo bijgekomen dit jaar.

Wim Rietman