Genemuider schoenendozen aangekomen in Oradea

(Ingezonden) Wat was het prachtig, die luid zingende kinderen, afgelopen donderdag bij de kerstviering op school! Miriam, een bewegelijk meisje met gitzwart haar, donkerbruine twinkelende ogen, stond er zowat bij te dansen toen zij en haar klasgenootjes het lied zongen over de lichtende ster boven Bethlehem, die de komst van Gods heilige Zoon in een donkere wereld aankondigde.

Gebroederlijk lieten vaders en/of moeders zich meevoeren op de melancholieke tonen en meeslepende melodieën van de Hongaarse kerstliederen. Rechts naast mij zat een zigeunervrouw, gekleed in wijde veelkleurige rok, samen met haar man met ontzagwekkende krulsnor en een grote zwarte hoed. Hun zoontje van anderhalf lag te slapen op vaders schoot. Het stel zou rechtstreeks uit een oud prentenboek gestapt kunnen zijn. Links van me zat Miriams moeder, met een spitse neus en schichtige blik in haar ogen, voor zich uit te kijken. Alsof ze bij nacht en ontij wordt achtervolgd door een traumatisch verleden. Nu toch enigszins op haar gemak, rustig luisterend naar het lied over de lichtende ster. “Als ik genoeg geld had, zou ik direct een groot huis kopen en allemaal dieren in huis nemen. Ik houd van dieren, veel meer als van mensen,” had ze onlangs nog tegen me gezegd. Was het een schreeuw om geborgenheid? Dan is het wel een alles overstemmende schreeuw geweest, een schreeuw die toch eigenlijk door niemand gehoord mocht worden…

De volgende morgen rijden we in een met schoenendozen volgeladen auto de stad uit, op weg naar de arme gezinnen. Ook de kinderen van Julia Daily Care krijgen een creatief gevulde schoenendoos. We gaan op bezoek bij Miriam en haar moeder. Waar moeten we precies zijn? In welk flatgebouw wonen ze ook alweer? O ja, in Bloc. E. Nr. 4, Ap. 56c op de zesde etage. Terwijl we de trappen opsjokken, komt Miriam ons al enthousiast tegemoet rennen. We worden warm begroet met een dikke knuffel. Dolblij neemt ze de schoenendoos in ontvangst en pakt hem zorgvuldig uit: kleurpotloden, een setje waterverf, een zakje snoep, een knuffelbeertje, bellenblaas..

En (naar Miriams zeggen) het allermooiste: een ‘elektrisch waxinelichtje’. Die krijgt een speciale plek in de kamer! Als een klein lichtpuntje in de grauwe tredmolen van alledag. Heenwijzend naar hét grote Godsgeschenk in de donkere kamer van een zondig mensenhart. Namens Miriam en alle andere kinderen wil ik u hartelijk bedanken voor uw bijdrage en voorspoedig 2023 toewensen met het Bijbelvers uit 2 Petrus 1: 19: “En wij hebben het profetische Woord, dat zeer vast is, en gij doet wel, dat gij daarop acht hebt, als op een licht schijnende in een duistere plaats; totdat de dag aanlichte en de Morgenster opga in uw harten.”

Martin Trouwborst