In laatste ambtsjaar kreeg ds. Hulsman kanker: ik had Hem meer dan ooit nodig

Een jaar voor zijn emeritaat kreeg dominee W.G. Hulsman te horen dat hij kampte met lymfeklierkanker. Toch heeft hij God nooit de ‘waarom-vraag’ gesteld. “Ik werd niet boos. Ik had Hem juist meer nodig dan ooit”, vertelt de predikant van de Hervormde Gemeente.

Het toekomstbeeld van de voorganger en zijn vrouw kreeg vorig jaar september een compleet andere wending. “Ik had een bult in mijn nek en besloot naar de dokter te gaan. Na een onderzoek volgde een belletje van de arts: ‘Ik heb geen goed bericht.’ Op dat moment ga je nadenken over dingen, waar je tot dan toe eigenlijk nooit over nadacht. Ik vroeg me in september hardop af of ik de Kerst nog wel zou halen”, zegt Hulsman op een regenachtige ochtend in de pastorie aan de Langestraat.

Tranen in de gemeente

Hij deelde de mededeling met zijn vrouw Ria. “Dat was emotioneel. Natuurlijk. Na het telefoontje heb ik de Bijbel opengeslagen en gebeden. Ook heb ik de preek herschreven die ik de eerstvolgende zondag wilde houden. Dat ging over psalm 25 vers 3: Ja, allen die u verwachten worden niet beschaamd.” Ook bij de kerkelijke gemeente sloeg het bericht over zijn gezondheid in als een bom. Ambtsdragers en kerkgangers hielden het niet droog toen Hulsman werd toegezongen uit psalm 121, vlak nadat de diagnose met de gemeente was gedeeld. “Dat was voor mij ook een heftig moment”, bekent de predikant.

Ondertussen werd het behandelingstraject ingezet. “Ik kreeg chemokuren met vijf soorten medicatie, waaronder een hoge dosis prednison. Daardoor werd de bult in mijn nek kleiner. Maar mijn mindset veranderde compleet. Door de medicatie begon ik veel meer te praten en plannen te bedenken voor in de gemeente. Ik was mezelf niet”, blikt Hulsman terug. Ook bestraling vormde een onderdeel van de behandeling. Dag in dag uit volgden ritten naar het UMC in Utrecht.

600 kaarten

De steun vanuit Genemuiden noemt hij ‘geweldig’. In de afgelopen maanden ploften meer dan 600 kaarten op de mat van de pastorie. Vanuit de Hervormde Gemeente merkte Hulsman veel meeleven en gebed. Iedere week kwam er een ouderling op bezoek die met hem bad en las uit het Woord. “Je ervaart nog meer dat het van waarde is om een gemeente om je heen te hebben als christen”, merkt hij op. Ook het meeleven vanuit de andere kerkelijke gemeenten ervoer Hulsman als een zegen.

Een groot gedeelte van zijn ambt moest de zestiger de afgelopen periode neerleggen. “Doordat mijn bloedwaardes omlaag gingen, was ik er vatbaarder voor om ziek te worden. Dat bleef gelukkig uit. Ik voelde me, ondanks de situatie, redelijk goed en popelde om dingen te gaan doen. De bijwerkingen van de prednison, die ik na de kuren helaas weer moest gebruiken vanwege het opvlammen van de sarcoïdose, maakten dat helaas lastiger. Ik preekte niet meer en ging bijna niet meer bij mensen op bezoek.” Toch viel Hulsman naar eigen zeggen niet in het spreekwoordelijke gat: “Ik las veel en maakte wandelingen om de gezondheid op peil te houden. Zo raakte ik met veel mensen aan de praat die je normaliter niet snel spreekt.”

De kansel weer op

Ondanks dat het geloof van de predikant op de proef werd gesteld, heeft hij Gods nabijheid ervaren: “Je komt tot besef dat je klein en nietig bent als mens. Ik heb de Heere meer nodig gehad dan ooit tevoren.” Troost putte hij onder meer uit zondag 9 van de Heidelberger. Inmiddels lijkt het de goede kant op te gaan. “De hoeveelheid prednison is afgebouwd. Deze week verzorg ik de Avondmaalskring en met Pasen hoop ik weer een dienst te leiden. Op 24 maart staat er weer een PET-scan gepland en wordt duidelijk in hoeverre de behandeling is aangeslagen.”

Het mag duidelijk zijn: het laatste jaar als gemeentepredikant had W.G. Hulsman zich totaal anders voorgesteld. Ondanks dat hij na zijn emeritaat in september naar Barneveld hoopt te verhuizen, lijkt Hulsman daar in gedachten nog niet volop mee bezig: “Ik ben nu vooral dankbaar voor iedere nieuwe dag die Hij mij geeft.”