Een goed ontbijt is goud waard (verslag Johan Snel)

Snel met een aantrekkelijke dame

“Met zulke stukjes mag je van mij door lopen naar Santiago de Compostela” . Dit was één van de vele reacties op mijn geschreven stukjes op Facebook over mijn bevindingen op het Pieterpad. Heel mooi mensen, leuk om te horen dat het in de smaak valt. En sinds woensdag staat op Genemuiden Actueel: “Aan de wandel Column Johan Snel”. Columnist? Dat was niet de bedoeling…maar goed, ik ga weer een poging wagen.

Na een perfecte nacht in de bedstee werd ik aangenaam verrast door een pracht van een ontbijt, dat was de doping voor vandaag. Van de gisteren genoemde mankementen was niets meer over, de ketting lag als het ware op het “buitenblad” om nog maar even een wielerterm te gebruiken.
Via het dorpje Smakt liep ik het landgoed Geysteren over, wat me opviel waren de prachtige kleuren die onze natuur op dit moment laat zien. Terwijl ik links en rechts wat foto’s liep te schieten, waren het de spinnenwebben waar ik ruzie mee kreeg. U kent het wel…in de ochtend en dan van die draden overal op je gezicht…niet erg hoor…behalve als één van de makers ervan in je nek belandt! Als de bliksem rugzak af en jas uit maar, voordat ik mijn belager kon achterhalen was hij alweer verdwenen in de stuiken.

Mijn pad ging verder over van dat mulle zand, waarvan ik dacht dat het alleen maar op het strand lag. Mooi niet, het Pieterpad was voor even het Pieterstrand geworden.
Een oud gemaal, wat bruggetjes over beekjes en een moeras maakten de ochtend werkelijk schilderachtig! Voorbij Wanssum liep ik langs een bijzonder kapelletje “de St. Goarkapel”, in mijn routeboekje werd al aangegeven dat de patroonheilige waar deze kapel aan was gewijd, koude en bibberkoortsen zou kunnen voorkomen. Jammer genoeg stond er niets over blaren bij geschreven ander had ik er een kaarsje aan gewaagd. De deur was overigens ook op slot, waarschijnlijk toch een griepje opgelopen.
Even later toen ik de kapel al was vergeten, zag ik in de verte een gestalte aankomen wandelen. Nou ben ik niet zo van die selfies maar voor deze dame wilde ik echt een uitzondering maken, deze slanke benen en iets wat brede heupen kon ik niet zo maar voorbij laten lopen. Netjes vroeg ik haar of ik met haar op de foto mocht, een beetje schuchter en geschrokken kijkt ze me aan alsof ze wilde zeggen liever niet. Na aandringen van mijn kant stemde ze gelukkig uiteindelijk toe. Na vlugge druk op de knop en een klap op haar achterwerk als bedankje vervolgden we beiden onze wegen en komen we,waarschijnlijk, elkaar nooit meer tegen. Ik moest denken aan dat Belgische bandje, ze zongen ooit “daar gaat ze” Uiteraard heb ik de selfie bijgevoegd.

Na al deze bezienswaardigheden toch nog een dikke 25km kunnen lopen, hopelijk morgen een 30km plus etappe met eindpunt Swalmen. Of dat lukt…? Laterrr…