Te dik… (column Wim Rietman)

Ik ben een beetje te dik. En daar baal ik van. Maar goed, de spiegel liegt niet als je ’s morgens in de badkamer staat.

Het is niet zo dat mensen denken dat Peter Beense er aankomt, wanneer ik ergens naar binnen ga. Maar een klein, bollend buikje is niettemin zichtbaar. Mijn gewicht beweegt zich al jaren tussen de 72 en 75 kilogram. Met mijn 1,75 mtr. is dit volgens de BMI (body mass index) uitstekend. Dat zal allemaal wel, maar een wasbordje heb ik niet (meer).

Vanaf een jaar of 40 begint het lichaam van een man schijnbaar te veranderen. De haren worden minder en de spieren worden slapper. Het onderwerp haren heb ik inmiddels achter me gelaten, maar de uitzakkende buikspieren zou ik graag nog even op afstand houden.

Ik ben lang niet de enige die wat buikomvang vertoont. Integendeel zou ik haast zeggen. In mijn vriendenkring hebben de meesten wel een klein spoilertje. En we moeten de zaak ook even realistisch houden. Ik was met een goede kameraad een aantal dagen in New York en daar behoorden we gewoon tot de scharminkeltjes.

Dik zijn is niet populair. Onlangs zei iemand in een gesprek tegen een goede bekende dat die er een beetje “bluisterig” uitzag. Het viel niet in goede aarde.

Sowieso zijn de bijnamen voor mensen die aan de zware kant zijn niet altijd even prettig aan te horen. Bolle, dikzak, vetklep: het zijn bepaald geen koosnaampjes.

Sinds jaar en dag beweeg ik voldoende. Afgelopen week heb ik volgens mijn Tom Tom-horloge 40 km. hardgelopen en 50 km. gemaakt op de racefiets.

Bovendien was ik nog 32 km. wandelend onderweg met een vriend die traint voor de vierdaagse van Nijmegen. Veel meer kan je niet doen, zou ik zeggen.

In het eetpatroon zou wel wat winst kunnen zitten. Ik ben veel onderweg en eet dan ´s avonds vaak vrij laat. Dan heb je wel zin aan wat. Wanneer de menukaart dan gebracht wordt, kies je toch al gauw voor die biefstuk met gebakken aardappeltjes in plaats van de gezonde maaltijdsalade.

Ook een biertje lust ik graag. Al beperk ik dat tot het weekend.

Bij deze kleine evaluatie stel ik dus vast dat in het eet- en drinkpatroon nog iets te winnen valt.  In het sporten eigenlijk niet. Ik ben zelfs nog met een nieuwe activiteit begonnen : biljarten.

Even schoot een vervelende gedachte door mijn hoofd. Zou het daar soms aan liggen?  Ik heb in korte tijd mijn hart aan de biljartsport verloren. Het is een leuk spel om te doen en Genemuiden heeft bovendien een hele gezellige vereniging. Onze club kent zowel op sportief gebied als in de letterlijke zin van het woord enkele zwaargewichten.

Het vervelende is dat bij het biljarten af en toe een schaal met kaas en worst voorbijkomt. En je drinkt er ook wel eens een flesje bier bij. Allemaal niet zo goed voor je gewicht.

Ik liet een en ander even bezinken en kwam toen tot de volgende conclusie:  wanneer ik de keus heb kies ik toch voor de keu´s.