Psychische taboes (column Nick Hoekman)

De gasten van ‘365 dagen succesvol’ hielden een wedstrijdje waarin mensen in een blog konden omschrijven waarom 2015 een super jaar zou -kunnen- worden. Uiteraard deed ik mee, dit jaar gaat super worden omdat ik een boek ga uitbrengen. Maar, niemand weet eigenlijk waarom ik ben gaan schrijven, wat de reden hierachter is.

Oh, ik heb trouwens niet gewonnen, too bad. Winnen was en is ook nooit de achterliggende gedachte geweest voor mij om hier aan mee te doen. Stiekem wil ik aandacht vragen, niet voor mezelf hoor, ik red me wel met de mensen om mij heen, maar voor iedereen die bang is om de stap te maken. De stap naar mensen toe met de boodschap: ‘Hoi, het gaat even niet zo goed geloof ik’.

Neem mijn wijze raad: doe het, het leven is te mooi om te laten verpesten door ‘zwarte’ periodes.

Waarom 2015 mijn beste jaar ooit gaat worden. Goh, meteen lastig.

Om het van de andere kant te benaderen: waarom niet? Misschien heb ik wel het standaard verhaal van iemand die zijn of haar leven drastisch zag veranderen door een gebeurtenis. Alhoewel, eigenlijk is het geen gebeurtenis, het overkwam me. Een depressie. En dan ook meteen een flinke, compleet met opnames op PAAZ afdelingen en echtheidscertificaten van psychologen & psychiaters. Als ik iets doe, dan doe ik het ook goed natuurlijk.

Een depressie die stiekem al een jaar of 12 onder mijn hersenpan aan het sluimeren was. Maar ja, kunnen jullie in iemand’s hoofd kijken? Nee, ik ook niet. Daarom ging ik er gemakshalve maar vanuit dat ‘iedereen’ suïcidale gedachtes had. En dat kabbelde maar een beetje voort en was eigenlijk altijd aanwezig. Het was een beetje mijn dingetje geworden, een geheimpje wat ik met mezelf deelde als het ware. Tot het 2 jaar geleden ineens wel heel erg slecht ging en ik serieus overwoog om er uit te stappen. Uiteraard hadden de mensen om mij heen niks in de gaten. Dacht ik.

Dus wel. Een aantal geweldige vrienden trok eigenlijk precies op tijd aan de alarmbel en zodoende kwam ik terecht in een rollercoaster van antidepressiva’s, opnames, therapieën, nog meer antidepressiva’s, praatgroepen en andere zielenknijpers. Komt nog even bij dat ik uit een redelijk kleine gemeenschap kom waar psychische klachten simpelweg geen bestaansrecht hebben en er nog altijd een taboesfeer overheen hangt. Ziek = ziek, en als je ziek bent hoor je onder de dekens te liggen, terwijl de behandelaars juist zeggen: ‘Ga naar buiten, ga leuke dingen doen’. Met als gevolg dat je in een vicieuze cirkel terechtkomt die nog meer stress oplevert die je eigenlijk niet kunt gebruiken. En ik snap het wel hoor, voor dat ik überhaupt wist wat een depressie nou precies inhield geloofde ik ook nooit in mensen die psychische klachten hadden, laat staan dat ik dacht dat het mij als -nu- 29 jarige jongen ook zelf zou kunnen overkomen.

En nu? Nu gaat het soms goed, soms wel aardig, soms slecht en soms gewoon ronduit dramatisch. Om in kleuren te spreken: van gitzwart ben ik aanbeland bij lichtgrijs, met hier en daar een vage lichtblauwe waas.

Waarom 2015 dan toch een geslaagd jaar gaat worden? Ik ga een boek uitbrengen. Een boek met columns en kleine verhaaltjes. Doordat ik mijn levensloop op papier moest zetten, werd ik er op gewezen dat ik -voor een beginneling- ‘best een aardige pen heb’. Dan komt de volgende stap: stukjes schrijven, eerst stiekem voor jezelf. Dan komt de overtreffende trap: het aan mensen laten lezen. Eerst aan personen dicht om je heen, lekker veilig, vervolgens aan de mensen buiten je comfort zone. Dat is überhaupt al eng, maar mensen die een depressie hebben zitten qua zelfvertrouwen ongeveer even hoog -of laag- als het sexappeal van Patty Brard in een badpak.

Dan schrijf je zo eens een paar columns, stuurt er voor de gein eens eentje op naar een uitgever die een wedstrijd organiseert waarin een plekje te verdienen valt in een gebundeld boekvorm vol columns over 2014, en zo biedt diezelfde uitgever je een maand later de mogelijkheid aan om via hun uitgeverij een eigen boek op de markt te brengen met columns en kleine verhaaltjes.

Voor de gein roep ik wel eens dat dit boekje een soort van levensverzekering is, maar eigenlijk is het ook gewoon zo. Wanneer het even niet zo lekker gaat, dan geeft mij de wetenschap dat er dit jaar een boek van mij in de winkels ligt kracht. Soms brullende oerkrachten, soms het laffe geluid van een geeuwende kat, maar altijd kracht.

Daarom, wordt 2015 mijn beste jaar ooit.