Pascal Eenkhoorn (column Erik Driessen)

Ik ben gek op voetbal, maar nog gekker op wielrennen. Als kind keek ik tijdens de Tour de France drie wekenlang gebiologeerd naar het televisiescherm. Op zo’n julidag besloten mijn ouders mij bij wijze van verrassing mee te nemen naar Ponypark Slagharen. Ieder ander kind was juichend in de armen van vader en moeder gevallen, ik was boos omdat ik de etappe naar pakweg Nantes of Toulouse zou missen. Tegenwoordig is zo’n reactie vermoedelijk reden genoeg voor een doorverwijzing naar een kinderarts.

De wielerverslaving dank ik aan Peter Winnen. Die zag ik als basisschoolleerling op de Alpe d’ Huez weg demarreren bij de onaantastbare Bernard Hinault. Dat maakte zoveel indruk dat ik sindsdien grote problemen heb met het overslaan van een Touretappe of klassieker. Zeker als er bergen beklommen moeten worden. Al is het niet meer zo erg dat ik mijn vakantie speciaal afstem op het sportevenement van het jaar. Maar dat we dit jaar pas vertrekken nadat de Tour de France is afgelopen, komt me bijzonder goed uit.

Denk overigens niet dat de liefde voor wielrennen mij ook een fietser maakt. Zeker tien jaar lang had ik niet eens een rijwiel. Ik liep of reed auto. De gedachte aan het beklimmen van reuzen als de Ventoux of de Stelvio is nooit bij me opgekomen. Persoonlijk heb ik al moeite genoeg met het bedwingen van het hoge land van Vollenhove. De tegenwind in polder Mastenbroek heeft me ook nooit kunnen bekoren. Dat mensen boven de 55 fietsen kopen met motortjes erin, kan ik kortom goed begrijpen.

Desondanks staat er bij ons in de schuur tegenwoordig een wielerfiets. Misschien stap ik er deze zomer wel eens op. Dan zoek ik de meest modderige wegen in de Kop van Overijssel op en droom dat ik mee doe aan Parijs-Roubaix. Dat ik weg demarreer bij Degenkolb, Boom en Terpstra en solo de wielerbaan van Roubaix opdraai. Dat ik Pascal Eenkhoorn heet en nog een heel wielerleven voor me heb. Vermoedelijk duurt die gedachte niet lang en keer ik ergens tussen Sint Jansklooster en Zwartsluis alweer om. Met volkomen verzuurde benen.

Wielrennen is voor mij een televisiesport. En ik hoop dat ik de komende jaren vaak naar Pascal Eenkhoorn mag kijken. Een van de grootste talenten die de Genemuider sport ooit voort bracht. Dik kans dat hij op veel kinderen straks het effect heeft dat Peter Winnen op mij had. Ze zijn vast gewaarschuwd.