Yesterday (column Gerrit van Houwelingen)

Op een morgen stapt Corinne van de instroomgroep ziek uit bed en belt af. ’t Is te kort dag om vervanging te regelen en hij besluit zelf de kleuters te nemen. Voor hij van huis gaat neust hij nog even snel in een kinderbijbel en trakteert die morgen twintig kleuters op sprinkhanen en wilde honing. De kleuters griezelen niet eens en slikken het voor zoete koek. Met grote kijkers drinken ze het verhaal over de vriend van Jezus in.

Dan bestudeert hij de dagritmekaarten en ziet dat hij naar buiten mag. Maar eerst het ritueel van ritssluitingen en veters. Luid prijst hij het ritsdiploma van hen die het zelf al kunnen. Maakt geen indruk. En veteren zál de meester! De buitenberging wordt leeggehaald. Dat kunnen ze zelf en drie kwartier hoort hij hen niet meer. Alleen Arend, nog maar een week op school, drentelt om hem heen.

Wat hij het ventje ook voorstelt om te gaan doen, op alles antwoordt het mannetje: ‘Doek mörn wel’. Als Juulke huilt trekt hij de meester aan de broek en zegt: ‘Da magien ef ereerd’. Dat is nog eens Gaellemunigers! Als ze weer binnen zijn, leest hij een verhaaltje voor. Jip heeft een kraaltje in zijn neus gedaan. De meester verzint er van alles bij. Geen kleuter durft ooit nog een kraaltje aan te raken, wedt hij. Als ze tot slot die morgen in groepjes mogen spelen, verloopt alles op rolletjes. Nooit geweten dat kleuters zo zelfstandig kunnen werken. Waar wordt dat weer om zeep geholpen?

Bij de post zit een uitnodiging van klasgenoten uit Alblasserdam om een reünie van de lagere school bij te wonen. ‘Wat ben jij in een uithoek van het land weggekropen, bijna spoorloos’, schrijft Ria, bij wie hij later ook nog op de mulo in de klas zat. Op een zaterdagmorgen rijdt hij naar het westen, parkeert de auto bij een winkelcentrum en wandelt eerst naar de rivier. ‘Huize Kinderdijk’ staat er op een riant dijkhuis langs de Noord. Een poes zit op een wieg in de gevel gebeiteld, een herinnering aan een redding tijdens de Sint Elizabethsvloed. Bij de volgende dijkstoep loopt hij weer de woonwijk in. De meeste huizen zien er nog hetzelfde uit als vroeger, maar de muziektent tegenover de school op het Scheepsbouwplein is verdwenen. Meer dan veertig jaren hebben veel uitgewist, maar ‘there are places I remember all my life, though some have changed, some forever, not fot better, some have gone and some remain’ (Lennon & McCartney).

Al is hij sinds zijn kweekschooljaren een fervent liefhebber van de klassieke muziek uit de 17e eeuw, popmuziek uit de jaren zestig van de vorige eeuw kan hem nog immer bekoren. Anno 2000 tikt hij de 27 no.1 singles van The Beatles op de kop met als laatste song ‘The long and winding road’. Het lijkt wel of ze een heel orkest de studio hebben binnengesleept. ‘Gruwelijke stampmuziek’ vindt Maarten ’t Hart. Welnee, sterke staaltjes toonkunst. Heerlijk toch om na de diepe depressie van een doordeweekse dag bij te komen met een zonnige melodie als ‘Here comes the sun’. Een van hun bekendste teksten vertolkt briljant de gevoelens van een onderwijsmens in een niet aflatende veranderingscultuur. Suddenly, I’m not half the man I used to be, there’s a shadow hanging over me, o yesterday came suddenly.

Gerrit van Houwelingen