Bruintjes en Hammer terug op het Vogeleiland

Zodra de heren op Vogeleiland staan, komen de verhalen los. In plat Geallmunigers wordt het ene na het andere avontuur dat de jonge mannen van toen beleefden op het onbewoonde, mystieke eiland in het Zwarte Water onthuld. Gé Bruintjes (nu 84) had samen met zijn zwager Kees Hammer van 1957 tot begin jaren negentig dertig koeien staan op het eiland. In april werden de pinken samen met een stier naar het eiland gebracht om in oktober drachtig terug te keren naar de stal. En altijd gebeurde er wel wat. Ging er niet een koe overboord – ‘ze kunnen gelukkig wel een beetje zwemmen’ – dan wel een trekker. Of was de bliksem in een boom geslagen en troffen Bruintjes en Hammer een koe dood onder een boom aan. Dan werd het een lange avond.

Onder begeleiding van natuurgidsen van Natuurmonumenten ontdekken Bruintjes en Hammer het eiland dat ze zo goed kennen van vroeger opnieuw. Want het is enorm veranderd, vindt het tweetal. Bruintjes: “Het is allemaal bos. Vroeger keek je veel verder, nu is alles groen.” Wel is het nog steeds een vogelwalhalla, vertellen de natuurgidsen. Ze zijn bijzonder geïnteresseerd in de verhalen van de oude Genemuidenaren om tijdens excursies aan hun gasten door te vertellen. “De lepelaar en de roerdomp liepen hier met tientallen rond”, zo weet Bruintjes nog.

“De komst van de vos heeft waarschijnlijk veel veranderd”, vult Hammer aan. Ondanks het graspad vol hobbels en kuilen hebben de senioren geen moeite met de wandeling door het ongerepte natuurgebied en herkennen ze steeds meer. “Oh daar stond de maaier en hadden we een keet”, wijst Hammer vlak voor het vlonderpad richting de vogelkijkhut naar links. “Ah, het was maar een klein houten keetje hoor. Dat kon je met vier man optillen.” Een aantal keren per week voeren de boeren naar het eiland om de koeien te controleren. Helder staat Bruintjes nog voor de geest dat hij door de politie werd gebeld. “De politie dacht ik, wat moet die nou? Hadden kwajongens de draden doorgeknipt en stonden alle koeien in het water. Moesten we zwemmend alle dieren weer op het land krijgen.” Ze kunnen er nu om lachen, maar toen hadden ze er flink de balen van. “Moesten we weer in de boot. Geen motorboot, maar roeien”.

En toch was het wel heel bijzonder om op Vogeleiland te zijn. Zo stil, zo groen, zo weg van alles. Toch een beetje hun eiland. Les krijgen van vogelwachter Wildeboer die zo streng de rust op het eiland bewaakte. Met z’n allen de koeien naar het eiland brengen en dan gezamenlijk een broodje eten in het hoge gras. Bruintjes’ dochter heeft er nog trouwfoto’s gemaakt. Heel abrupt eindigde het avontuur voor de twee boeren. Hammer: “Plots voelde ik de kop van de bolle (stier, red.) op mij. Je had een lijk gehad als ik in mijn eentje was geweest.” Met stenen en messen werd de stier weggejaagd. “Daarna ben ik er mee gekapt. Maar het is wel mooi om terug te zijn.” Ook Bruintjes krijgt er geen genoeg van. “Bij goede gezondheid volgend jaar weer.”