Verslaving (column Gerrit van Houwelingen)

Werd je in het onderwijs 52 jaar dan kreeg je enkele senioren-uren boven op je arbeidsduurverkorting. Die uren verdubbelden als je 56 jaar werd. De minister had in zijn wijsheid besloten onderwijzend personeel deze uren te gunnen met als doel hen langer in de benen te houden. Helemaal voor niets schonk hij dat ook weer niet in zijn goedheid, want je moest vijfendertig procent zelf dokken. Velen lieten de mogelijkheid op hun 52^e voorbijgaan, hetzij door hoge hypotheeklasten hetzij door studerende kinderen die hun handen ophielden voor de maandelijkse ouderbijdrage. Op zijn 56^e stond hij, naast papierschuiven zoals hij dat altijd oneerbiedig heeft genoemd, niet zo veel meer voor een klas, het echte werk. Door de senioren-uren werd zijn weekend met een dag verlengd en zijn lesgevende taak afgestoten. Zo was hij alleen nog eindverantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de school als geheel. Tussen haakjes, op het veerhoofd bij de baliekluivers heet dat geen ‘werk’, maar ‘altijd vakantie’. Sic!

Er lag nog ergens een rugzak in de garage en zijn kooiker ging wat graag mee als hij naar Vollenhove wandelde, daar een visje met hem at en met de bus weer terugreed naar de Noorde. Hij weet nog goed dat hij op zijn eerste wandeling ter hoogte van het Vogeleiland een oorijzer van een koe vond met daarop het getal zesenvijftig, gelooft het of niet. Later volgden wandelingen in het Vechtdal, door heel Salland, honderden kilometers Marskramerpad en Veluwe Zwerfpad, altijd met bus en trein heen en terug. Hem zul je nooit horen klagen over het openbaar vervoer. Perfect geregeld! Op zeker moment begon een medewerker van het Nederlands Dagblad met het organiseren van wandel-tweedaagsen als service voor het landelijk lezerspubliek. Geregeld zag hij nu advertenties met ‘wandelen onder begeleiding’, maar ja, deze eigenwijze schoolmeester die zijn hele leven aan het woord was en altijd gelijk had, liet zich nu eenmaal niet graag leiden.

Twee jaar voor zijn vervroegd uittreden op 62-jarige leeftijd na precies 40 dienstjaren, zag hij een advertentie in bovengenoemde ochtendkrant waarin de wandelfreak aankondigde met het Pieterpad te willen starten, van zuid naar noord, elke maand twee dagen achtereen op vrijdag en zaterdag. Nu zag hij zijn kans schoon. Met zijn conditie was niks mis. Hij schreef zich in. Toen hij de lijst met namen kreeg, stond er ook een wandelaar uit Rouveen tussen. Samen zijn ze op een stikdonkere vrijdagmorgen in januari in alle vroegte afgereisd naar het zuiden en sindsdien gaan ze samen op pad, wandelen ze van Uithuizermeeden tot Cadzand, van Bergen aan Zee tot Winterswijk met een vaste kern van zo’n veertig deelnemers. Huren een bus die hen naar het beginpunt brengt en wandelen dan naar de auto, overnachten thuis of in de regio als de afstand te groot is. Op zaterdag zelfde recept. De teller staat al ver boven de honderd wandeldagen. Grote afstanden? Nou dat niet direct, geen Nijmeegse krachtproef à la Helmich en familie, maar nog wel tussen de 20 en 25 kilometer op een dag. Heerlijke verslaving!