11mei 2030 (column Wim Rietman)

Het zonnetje brandde aangenaam. 22 Graden, weinig wind. Perfecte omstandigheden voor een fantastische voetbalmiddag. Ik moest me haasten. Het was al 2 uur geweest en mijn geest wilde nog wel, maar in snelheid was ik de strijd met de jaren aan het verliezen.
Toen ik Sportpark “de Wetering” uiteindelijk naderde, klonk er al een oorverdovend lawaai van de tribunes. Wat leek het alweer lang geleden dat Sportclub slechts over 1 zittribune beschikte. Inmiddels waren beide lange zijden van het veld met zitplaatsen gevuld. Ik ging het sportpark op en kocht snel wat loten bij Jacko Winter. Zo lang mijn herinnering reikte, had ik bij die familie mijn geluk in Sportclubs’ loterij beproefd. Snel zocht ik mijn plaatsje op en ging er eens goed voor zitten. Want wat was het een affiche vandaag! Sportclub Genemuiden tegen IJsselmeervogels. De beslissing in de topklasse van het seizoen 2029/2030. De laatste wedstrijd van het seizoen. IJsselmeervogels met twee punten voorsprong en “de rooien” hadden aan een gelijkspel dus voldoende voor de titel op het hoogste amateurniveau. Jaren geleden had de KNVB een tweede divisie ingevoerd. Maar na 2 seizoenen had de bond deze overbodige afdeling een snelle dood laten sterven. Er was eenvoudigweg geen belangstelling voor. En dus was de topklasse weer het neusje van de zalm voor de amateurs. En vandaag kon Sportclub voor het eerst in de historie de titel in de topklasse grijpen. Kon het mooier in het jaar van het 100-jarig bestaan van de club?

De spelers kwamen het veld op en ik moest bekennen dat ik (een man van notabene in de zestig) mijn zenuwen nauwelijks de baas kon. Dat gold overigens ook voor Berend van Lente. De voorzitter – inmiddels al bijna 15 jaar in ambt – ijsbeerde langs het veld. Het was een ongekende ambiance. Zeker zesduizend mensen hadden het geluk gehad een kaartje voor deze wedstrijd te bemachtigen. Gert-Jan van den Berg stond langs het veld om trainer Martijn Jansen voor Genemuiden Aktueel TV te interviewen. De coach straalde dezelfde rust uit als waarmee hij Sportclub langzaam maar zeker naar het allerhoogste niveau had gebracht.

Eindelijk werd er afgetrapt. Een orkaan van lawaai steeg van de tribunes. Maar Sportclub begon nerveus. Het jonge team met slechts enkele routiniers leek onder de indruk van de atmosfeer. IJsselmeervogels greep direct het initiatief en ging met verzorgd voetbal op zoek naar een treffer. Gelukkig stond het centrum van de verdediging met voorstopper Gerben Kolk en laatste man Hadde Pleijsier steeds goed opgesteld. En ook keeper Reinart Sollie toonde weer eens zijn betrouwbaarheid. Niet voor niets werd hij al jaren in verband gebracht met Heerenveen. En dat kon nu weleens serieus worden aangezien de vaste keeper van de Friezen – en Genemuidenaar – Xavier van Dijk de overstap naar Feyenoord ging maken. Toch konden ze niet voorkomen dat De Graaf vlak voor rust IJsselmeervogels verdiend op een 1-0 voorsprong zette. Hoofdschuddend liep elftalleider Gerrit Eenkhoorn naar het witte huisje om de thee te brengen. “De Duis” had voor het seizoen zijn afscheid aangekondigd na 50 jaar (!) leiderschap. En wat zou het gaaf zijn om dit afscheid met een titel luister bij te zetten!

De tweede helft begon en Sportclub leek de zenuwen een beetje van zich afgezet te hebben. Ramon Beens schudde handig twee man van zich af, maar zag zijn inzet vanaf zo’n 20 meter op de lat uiteenspatten. Het bleek het begin van een stormloop op het doel van IJsselmeervogels. Thomas Lok, nog maar net 20 jaar, zette zijn leeftijdsgenoot Sam Halfwerk geniaal alleen voor de keeper. Halfwerk, niet zelfzuchtig, schoof de bal opzij naar Martijn Eenkhoorn. Voor de spits was het een koud kunstje om zijn 25e treffer van het seizoen aan te laten tekenen. Sportpark “de Wetering” ontplofte.
Genemuiden rook bloed nu en ging op zoek naar een tweede treffer. Steven Visscher flitste voor de zoveelste keer langs de rechtsback en werd overduidelijk binnen de beruchte lijnen neergehaald. Het publiek schreeuwde om een strafschop, maar scheidsrechter Kuipers legde de bal buiten het strafschopgebied.

De tijd verstreek. Inmiddels stonden er 82 minuten op het scorebord. De hoop verdween, het offensief luwde. Martijn Jansen stond langs de kant van het veld en riep twee wissels bij zich. Twee routiniers maakten zich op om in te vallen. Job van Dalfsen, eigenlijk niet fit genoeg om te spelen en Jacco Riemens, de man van 38 jaar met meer dan 700 wedstrijden voor Sportclub op zijn naam. Nog een keer rechtten de “groen-witten” hun rug, maar de minuten verstreken. Het publiek ging nog een keer als een man achter de ploeg staan. De extra tijd werd doorgegeven. Nog twee minuten. Toen vond opeens Van Dalfsen de wegsprintende Riemens. De sluwe veteraan had allang de derde invaller Lukas Beens gezien. Die drukte koel af. Als een granaat vloog de bal in de touwen. Sportpark “de Wetering” stond in extase. Supporters vlogen elkaar huilend in de armen. Er hoefde niet eens meer afgetrapt te worden. Sportclub Genemuiden was kampioen van de topklasse.

Een ongekend feest barstte los. Kampioen van de topklasse tijdens het eeuwfeest van de club. Een mooiere apotheose was niet denkbaar. De kantine draaide overuren. Ik nam een paar pilsjes met wat oude kameraden en liep terug naar huis. Een brede grijns op het gezicht. Vanaf het sportpark hoorde ik de supporters nog luid zingen:” Sportcluppers, dat zijn wij allen.” Ik mompelde in mezelf:”Ja, Sportcluppers, dat zijn we allen, en daarom zijn wij zo trots…….”.