Johan Cruyff (column Erik Driessen)

Als mensen als Johan Cruyff overlijden, sterft je eigen jeugd een beetje mee. Helden van vroeger zijn de oude mannen van vandaag. En die vallen één voor één weg. Net zo lang tot jezelf een oude man bent. Als je dat al mag halen.

Mijn jeugd bestond voor een belangrijk deel uit voetbal. Of ik nou voetbalde of trainde bij Sportclub Genemuiden, uren op de pleintjes in de Vogelbuurt rond hing of gewoon op straat speelde. En als ik thuis was las ik Voetbal International, verslond ik boeken over de WK’s van 1974 en 1978, schreef ik schriftjes vol met nutteloze informatie en keek natuurlijk voetbal op televisie. Moeder mopperend dat er nou alweer voetbal op televisie was, vader met zijn benen op een krukje. Heftig meelevend.

Het was de tijd dat internet of teletekst nog niet bestond. Als je geen radio luisterde, hoorde je pas op Studio Sport de resultaten van de voetbalwedstrijden. Op weer zo’n zondag zaten we klaar voor de televisie. Johan Cruyff zou terugkeren bij Ajax. Dat zei me niet zoveel. Natuurlijk had ik gelezen over zijn prestaties in de jaren zeventig, maar ik kon me niet voorstellen dat hij beter was dan Gerald Vanenburg. Ik kon me sowieso niet voorstellen dat er iemand beter was dan Gerald Vanenburg. Die dolde iedereen immers op de vierkante meter.

Na de samenvatting van het duel tegen FC Haarlem wist ik wel beter. Cruyff strooide met briljante passes. Ergens in de tweede helft slingerde hij langs enkele tegenstanders en stifte hij de bal over Edward Metgod heen. Alsof Rembrandt zijn beste streek verf aan het doek toevertrouwde en Mozart in een flits een nieuwe symfonie componeerde. En dat ze precies tegelijk deden. Kunst op het voetbalveld. Het was de tijd dat Dennis Bergkamp nog op de basisschool zat.

Op het moment dat ik dit tik, besteedt de televisie uiteraard aandacht aan het overlijden van Cruyff. “Cruyff, 1 man, 2 man, 3 man, 4 man, 5 man…”, becommentarieert Herman Kuiphof een ellenlange solo. Alsof je naar de vader van Lionel Messi kijkt. Ondertussen hebben Rutte, de koning en de halve wereld geschokt gereageerd op het overlijden van Cruyff. En ik denk aan mijn jeugd in dat fijne huis aan de Reiger. Waar je van Syrië en malloten met bommen waarin spijkers zitten nog geen weet had.

Er is weer wat van die tijd overleden.