Johan Snel moet keuzes maken

Johan Snel moet onderweg naar Santiago de Compostela een keuze maken: blijft hij bij het gezelschap waarbij hij is aangesloten of gaat hij alleen verder? Voor dat dilemma staat hij na een zware dag.

Gisteravond had ik al wel een vermoeden dat het een slechte nacht zou worden, we lagen weer met z’n zevenen op een te krappe kamer, met niet al te beste matrassen. En inderdaad.., draaien en draaien tot dat het 5:00u was, toen eruit. Spullen mee naar de gang om daar alles weer in de rugzak te pakken, zodat er maar niemand wakker van zou worden. Tegen 06:00 naar de markt op zoek naar koffie, gelukkig was er al een ondernemer aan het opstarten die me van een bruine slurp wou voorzien.

Of het door de slechte nachten komt of, door de vele km die ik al achter de rug of, een mengeling van het geheel, ik weet het niet maar, ik kreeg “het” .
Een emotionele inzinking greep me bij de keel! We hadden een korte etappe vandaag maar, hij duurde als één van 40 km! De rest liep achter me en dan weer voor me, volgens mij hadden we het allemaal wel lastig! De weg was een gebed zonder eind, langs een grote weg met nogal hard rijdend verkeer, ik gaf er zonder erbij na te denken na een tijdje geen aandacht meer aan. De treurwilg waar ik onderdoor moest gaf precies mijn gemoedstoestand weer. Even later kwam ik eigenlijk in de middel of niets langs een begraafplaats, zonder na te denken liep ik erop. Een mooi onderhouden kerkhof maar, vrolijker werd ik er niet van. In het dorpje Revenga de Campos werd ik vriendelijk begroet door een vrouwtje van eind zeventig, die me deed denken aan een vrouw waarvan ik nog niet zolang geleden afscheid van heb moeten nemen, ze glimlachte vriendelijk en wenste me een “buen camino” Alles heeft zo zijn redenen op dit pad zegt men en, ik begin het zo langzamerhand nog te geloven ook nog.

Een eindje verder vlak voor het dorp Villalvázar de Sirga stond Gregorio te wachten en zei “This is a nice place for coffee” het was een grasveld met een wat vervallen terrasmeubilair. Maar zodra ik door de poort was voelde ik me thuis, de muziek die via een paar boxen op het veld goed hoorbaar was sprak me direct aan. We bestelden koffie met wat cake en, ik vroeg de beste man om het wachtwoord voor de WiFi. Hij antwoordde “dit is mijn paradijs en daar hoort geen WiFi bij” En inderdaad na een inspectieronde kwam ik er achter dat de man gelijk had, een paar aan elkaar gekoppelde rioolbuizen, een wigwam, pipowagen om in te slapen, wat ganzen, kippen, ezels, en de muziek maakten de sfeer zo relaxt dat ik dacht “ik wil hier blijven” Binnenin het etablissement op de muur stond geschreven “it looks like a paradise / Hotel California” het was een warm bad waarin ik plaatsnam! Toen ook nog John Lennon met Imagine in een spirituele versie voorbij kwam, was het bad compleet met een pak schuim van heb ik jou daar! Deze opkikker had ik echt even nodig!

Ik ben bijna op de helft en het lopen in een groep gaat best wel hard zo maar, wil ik dit eigenlijk wel? Stuk voor stuk aardige mensen hoor, toch had ik me eigenlijk voorgenomen om alleen te gaan lopen, lekker rustig mijn eigen ding doen. Zolang ik in de groep blijf komt daar niets van terecht, ik zal een keus moeten maken, zo doorgaan en achteraf denken verrek ik ben er al of, afscheid nemen en mijn eigen camino gaan lopen? Ik wil er nog een nachtje over slapen, en dat doe ik op een kamer voor mezelf in Carrión de los Condes. Volgens mijn boekje nog 419.1 km te gaan.

Conclusie, keuzes maken kan lastig zijn… 😕