Duizendstra gooit de wekker overboord

“Ik ben vaak genoeg heen en weer gevaren”, zegt Charles Duizendstra. De pontschipper gaat komende vrijdag met pensioen. Hij heeft er dan 32 jaar en 4 maanden op de pont opzitten. En dat was niet helemaal verwacht.

“Ik had altijd gedacht dat het tijdelijk zou zijn en dat ik daarna weer zou gaan varen op een schip”, vertelt hij. Zijn vrouw werd echter ziek en Duizendstra, die vanuit de bouw naar de pont ging, bleef er hangen.

In de bouw was het zwaarder werk dan op de pont, vertelt hij. “Maar de bouw vond ik wel mooier. Daar heb je wel meer voldoening, want je ziet wat je maakt. Hier vaar je alleen maar elke keer heen en weer.”

En dat heeft hij ontelbare keren gedaan. Soms met een huurpont van het leger, in 2015 nog met een pont van de Limburger Ton Paulus, maar voornamelijk met dezelfde pont. En toch had hij zes verschillende werkgevers op de pont.

De schipper solliciteerde destijds bij de Noordwesthoek en werd meteen aangenomen. Daarna ging de pont over in handen van de Drentse Vervoers Maatschappij (DVM), VEONN, Arriva en Connexxion. Met die laatste onderneming eindigde het contract eerder dan gepland (2021). Veerpont Genemuiden B.V. nam als particuliere partij de pont en haar personeel over.

Ook Duizendstra ging mee met de zoveelste werkgeverswissel. Maar het was wel zijn laatste. “Ik ga nu uitslapen en de wekker overboord gooien”, lacht hij. In april keek hij naar de mogelijkheden en besloot om in mei 2020 met pensioen te gaan. Later bleek dat uittreding per 1 november ook mogelijk was. En dat gaat nu gebeuren.

Er komt een einde aan de wederwaardigheden van Charles Duizendstra op de pont. Hij maakte bijvoorbeeld nog de overgang van guldens naar euro’s mee. En dat bleek nog best lastig. “We hebben toen een jaar lang met guldens en euro’s moeten sjouwen. Dus guldens innemen en dan euro’s teruggeven.”

Ook maakte hij een stuk of zes keer mee dat de kabel knapte. Niet dat dan de paniek toesloeg. “Je moet dan gewoon de pont stilleggen en afwachten wat er gebeurt”, vertelt hij nuchter.

Maar het allergekste was toch wel het ijsbreken in de strenge winter van 1992. “Het water was helemaal dichtgevroren. We hebben toen een kraan op de klep gezet en die heeft een weg gebaand zodat wij weer konden varen.”

Over de catering op de pont hoor je hem ook niet klagen. “Ik heb hier heel wat gebak gegeten. En vroeger gingen we meer naar de Chinees, of toen Kees de p.k. nog op de kaai zat, haalden we daar ijs of kipschnitzels of gehaktballen. Ja, ik ben hier wel wat zwaarder geworden.”

Een bakje koffie op de pont zal er ook na zijn pensionering nog wel inzitten. “Ik denk niet dat ik het ga missen, want ik blijf wel beschikbaar om eens een keer in te vallen. Maar het moeten is er straks vanaf.”

Komende vrijdagavond vaart Duizendstra nog zijn laatste rondjes, tot 22:00 uur.