Coronablog Wim Rietman (2)

Zondag 3 mei 
Net zoals waarschijnlijk de meesten van u volg ik dagelijks de nieuwste cijfers over de ontwikkeling van het virus. In het weekend zijn die door de manier van melden meestal wat lager. Vandaag worden er 69 nieuwe sterfgevallen gemeld, terwijl het aantal ziekenhuisopnames met 44 steeg. Op de IC verbleven nog 688 mensen, een daling van 20 in vergelijking met de dag ervoor. Voorzichtig bieden deze cijfers hoop, maar ook de zorgen blijven. Zeker gezien het nog steeds hoge besmettingsgetal binnen onze gemeente.
De dag zelf kabbelt voort. Het leven vindt in een andere versnelling plaats. Zelfs de boeren en de boerin in de populaire serie “Boer zoekt vrouw” kunnen hun draai maar moeilijk vinden. Hoewel het programma lang voor de 1,5 meter-samenleving is opgenomen, lijkt die zijn intrede al te hebben gedaan. De liefdesvlam staat op een ongekend laag pitje.

Maandag 4 mei 
Vandaag en morgen is het een collectieve vrije dag binnen ons bedrijf. Ik kan het niet laten om even naar kantoor te gaan om even door de mail te lopen. Daarna rijd ik wat doelloos over het industrieterrein. De verschillen zijn groot. Een aantal panden staan er eenzaam en verlaten bij. Gelukkig is er bij andere firma’s net zo’n bedrijvigheid als op een “gewone” doorsnee maandag.
Vandaag is het natuurlijk ook dodenherdenking. Ongekend veel vlaggen hangen halfstok in Genemuiden. Met z’n allen herdenken we de mensen die hun leven gaven voor onze vrijheid. En ik denk dat er op dit moment ook veel gedacht wordt aan de mensen die ons recent ontvielen. Zij verloren van een andere vijand.

Dinsdag 5 mei 
Ik ben jarig vandaag. Buiten van vrouw en kinderen ontvang ik geen enkele fysieke felicitatie. Wel komen er via sociale media talloze gelukwensen binnen. Doet toch goed.
Een feestje vieren is er natuurlijk niet bij. Wel hangen er veel vlaggen in top. Het is vandaag tenslotte bevrijdingsdag.
De rustige dag eindigt met een vreselijk bericht. Collega Joop is overleden. Bijna drieëndertig jaar heb ik  nauw met hem samengewerkt. Hij was het cement binnen onze onderneming. Grote sterke kerel, natuurmens, recht door zee. In zes weken tijd door de gevreesde ziekte geveld. Binnen zeer korte termijn ben ik  alweer op de feiten gedrukt: het leven kan ongenadig hard zijn.

Woensdag 6 mei
Zesendertig minuten en 5 seconden laat mijn Tom-Tom horloge zien. Afstand 7,52 kilometer. Het is de snelste tijd van het jaar over dit rondje. Zou het werkelijk zo zijn dat je wanhoop, ongeloof en heel veel verdriet met een krachtinspanning uit je lijf kan persen?

Donderdag 7 mei 
De regering heeft gisteravond versoepeling van de Corona-maatregelen aangekondigd.
In een heus stappenplan gaan er de komende tijd steeds meer bedrijfstakken (gedeeltelijk) open. Mensen snakken naar dingen die tot voor kort volslagen normaal waren. Diep in mijn achterhoofd blijft een stemmetje zeuren dat we voorzichtig met de nieuwe vrijheden om moeten gaan. Het virus is nog niet weg.

Vrijdag 8 mei 
Het is alweer de laatste werkdag van de week. De dagen verschillen niet wezenlijk van elkaar. Sinds acht weken vormen we thuis een compleet gezin. Onze dochter Sanne is jaren geleden uitgevlogen, maar verblijft nu al twee maanden in het ouderlijk huis. Onze keukentafel is nu haar homeoffice. Ik als “boomer” keek altijd sceptisch tegen thuiswerken aan, maar haar inzet en zelfdiscipline brengen me voorzichtig op andere gedachten.
Laat in de middag pak ik mijn racefiets voor een rondje Wilsumerdijk. Buiten lijkt het er op dat het complete maatregelenpakket dat de regering heeft aangekondigd per direct zijn ingegaan. Het is een drukte van belang. Ik verbaas me er over dat groepen ouderen op korte afstand van elkaar gewoon gezellig zitten te keuvelen.

Zaterdag 8 mei 
De samenleving veert wat op. Het weer is daar ook naar. Maar we zijn er natuurlijk nog lang niet. Nieuwe steunmaatregelen van de regering zullen nodig zijn. En dan nog gaan er naar aller waarschijnlijkheid veel bedrijven omvallen en zullen er mensen werkeloos thuis komen te zitten. Vooralsnog is de overheid ruimhartig met steun. En waar ik in het verleden nog wel eens kritiek op dit kabinet had, vind ik dat ze nu het juiste beleid voeren. Dat gaan we in de toekomst natuurlijk voelen, maar dat zien we dan wel weer.
Wel vind ik dat we de mensen in de verzorgende beroepen straks niet moeten vergeten. Ze zijn overladen  met schouderklopjes, dat wel. Maar daar kan de schoorsteen niet van roken. Deze mensen hebben de afgelopen maanden alles gegeven. En er zal de komende tijd nog veel van ze gevraagd worden. Ze hebben dubbele diensten gedraaid. Ze hebben met kans op besmetting hun taken uitgevoerd.  En ze zijn met onnoemelijk veel verdriet geconfronteerd. Dat moet worden beloond, vind ik. En om het niet alleen bij mooie woorden te laten is onderstaand plan wellicht het overwegen waard.
Volgens gepubliceerde gegevens zijn er in dit land 1,2 miljoen mensen werkzaam in de verzorgende sector. Ik stel voor om al deze mensen aan het eind van het jaar 5000 Euro over te maken. Netto, wel te verstaan. Deze geste van de gehele samenleving zou dan 6 miljard Euro kosten. De totale inkomsten van ons land zijn dit jaar begroot op 305 miljard.  Het gemeenschappelijke dankjewel aan alle mensen in de zorg is dus minder dan 2% op onze begroting. Dat is het ons allemaal meer dan waard, toch?