Coronablog, maandag 11 mei

Wim Rietman vroeg of ik zijn coronablog dat hij de afgelopen weken schreef, wil ‘overnemen’. Hoewel ik een ander soort schrijver en mens ben dan hem, pak ik die handschoen vanaf anderhalve meter afstand op. Eigenlijk neem ik het me al weken kwalijk dat ik niet vanaf dag één sinds de uitbraak van de coronacrisis een dagboek bijhoud. Rietman duwt me kortom alsnog in de goede richting. Daarom vanaf nu zoveel mogelijk dagelijks een coronablog. 

Eerst maar eens een terugblik op de afgelopen maanden. Voor mij begon de coronacrisis toen ik burgemeester Bilder zag weglopen uit een gemeenteraadsvergadering, met de mobiele telefoon aan zijn oor. Je had weinig fantasie nodig om te bedenken dat hij het nieuws hoorde over een eerste coronageval in Zwartewaterland. Een dag later kwam daarvan de bevestiging binnen als persbericht.

Al snel werd duidelijk dat evenementen en andere activiteiten de komende periode van de kalender zouden verdwijnen. “Hoe vul je dan een nieuwswebsite?”, dacht ik eerst nog wat onnozel, maar die gedachte verdween net zo snel als het coronavirus oprukte. Binnen de kortste keren verdubbelden de bezoekcijfers van Genemuiden Actueel. Juist in deze periode hebben mensen blijkbaar meer behoefte dan ooit aan lokaal nieuws. Regelmatig bekijken op een dag meer dan tienduizend mensen de site.

Een samenwerking met ZwartewaterFM bleek een schot in de roos. “Moeten wij eigenlijk niet wat doen met de coronacrisis?”, appte Klaas Jan Barneveld na de eerste besmetting in Zwartewaterland in een appgroep. Binnen een kwartier was een dagelijks radioprogramma in de lucht geholpen, waarbij ik plaatsnam in de redactie en waarvan ik de interviews kon gebruiken voor Genemuiden Actueel. Een dag later sloot de gemeente zich aan bij het initiatief. En dus zat ik elke avond vanaf 19.00 uur met blocnote en fijnschrijver voor de radio te luisteren naar het soms fenomenale taalgebruik van burgemeester Bilder.

Ondertussen moesten ook mijn bloedjes van kinderen (9 en 6 jaar) aan het thuisonderwijs. De hectiek die dat met zich meebracht, viel me eerlijk gezegd nog mee, al heb ik het geluk dat mijn vrouw in het dagelijks leven ook docente is. Ook met het thuis zitten heb ik opmerkelijk weinig moeite. Gek eigenlijk, want in normale werkweken ben ik al snel drie avonden op pad en de rest van de avonden vul ik vaak met sociaal vertier. ‘Ineens’ heb ik weer tijd voor een boek, spotify, televisie en voetballen met mijn zoon. Door die hervonden hobby’s mis ik voetbalwedstrijden, popconcerten, terrasbezoeken en andere etablissementen nauwelijks. Ergens is de betrekkelijke rust wel even fijn.

Als ietwat verlegen en wat afstandelijk persoon kan ik eerlijk gezegd ook redelijk goed uit de voeten met de anderhalve meter samenleving. Al krijg ik zo langzamerhand wel behoefte aan een tafel met in de midden een bak vol bitterballen en daarom heen wat mannen die de problemen in de wereld wel even oplossen. Nederland had al jarenlang een paar miljoen bondscoaches, ondertussen hebben we ook een stuk of tien miljoen virologen.

En allemaal weten we het natuurlijk veel beter dan Mark Rutte en Jaap van Dissel.

ZONDAG 10 MEI 
Dat hebben de mama’s van Nederland weer: de eerste matige weerdag sinds mensenheugenis en uitgerekend dan is het Moederdag. Gelukkig blijken de voorspellingen van de dames en heren van het KNMI niet helemaal uit te komen en blaast de koude wind pas diep in de middag serieus. We wandelen nog maar eens even een rondje door het bos bij de watertoren in onze woonplaats Sint Jansklooster. Zoals bijna altijd komen we niemand tegen. Alleen de nodige hondendrollen langs de paden verraden dat we niet door onontgonnen gebied lopen.

Het is na acht weken de laatste dag dat de kinderen de hele dag thuis zijn. Morgen mogen ze weer naar wat twee maanden geleden nog ‘de gevangenis’ heette, maar wat al snel na de introductie van de intellectuele lockdown in gedachten een soort lustoord werd. Vergeleken bij Meester Erik vielen die leerkrachten eigenlijk nog wel mee. Leren deden ze overigens prima thuis. Misschien wat minder op het gebied van pakweg rekenen of taal, maar ze kunnen nu als de beste googlen, surfen, Teamen en chatten. Dat akelige belgeluidje van de chat gaat tot vervelens toe.

Ook voor papa zal het morgenochtend wennen zijn. In plaats van opstaan wanneer de slaap op is (en dat werd gedurende die acht weken steeds later) regeert de wekker weer. 07.25 uur tik ik voor het slapen gaan in op de klokfunctie van mijn Samsung. Voor menig bouwvakker of boer is dat vermoedelijk een lachwekkend laat vakantietijdstip, maar iemand die doorgaans niet voor 01.00 uur (soms ook vanwege het werk) naar bed gaat, hoort het geluid van het alarm ‘s ochtends met gezucht en gesteun aan.

Ergens begint maandag het gewone leven weer. Maar een terugkeer naar normaal is het nog lang niet.