Camperaar in coronatijd, blog 3

“Mondkapchen”, sneert de baliemevrouw van een Duits wegrestaurant naar een Chinese dame. Die heeft als enige gaste van de toko geen mondkapje om en hoest ook nog eens opzichtig op weg naar het toilet. Plassen kan voor de bekende vijftig eurocent, eten kopen aan de balie mag, maar dat lekker opeten aan een tafeltje niet. De Duitsers zijn nog vrij streng als het op coronamaatregelen aan komt.

Het ontspannen vakantiegevoel bevorderen ze daar niet mee, moet ik zeggen. Plassen met het mondkapje op is niet mijn idee van lekker op vakantiereis. Afzetlinten op de trap en geen grote schnitzel naar binnen werken op de heenreis ook niet. Bij de volgende tussenstopcamping doen ze dan weer niet te moeilijk. Ondanks alle aanplakbiljetten lopen sommige campinggasten zonder mondkapje de sanitaire ruimte in. Eerlijk gezegd zijn het vooral te dikke mannen die aan de andere kant van onze oostgrens wonen. Ze zeggen wel keurig goedenavond, dat dan weer wel.

Toch ben ik blij dat we de Oostenrijkse grens passeren. Daar zijn ze wat minder streng, heb ik op de ANWB-reiswijzer gelezen. Helemaal niet streng zelfs. Mondkapjes zijn alleen nodig in het openbaar vervoer en in gezondheidscentra. We zetten de camper op een fraaie plek vlakbij de Mondsee. Nederlanders zijn er bijna niet, wel veel Duitsers. Die willen de strenge heimat ook ontvluchten blijkbaar.

Na een half uurtje besluit ik naar de supermarkt te fietsen. Dat is anderhalve kilometer, maar de route is er een met stevige hoogteverschillen. Als ik afgepeigerd in de winkel arriveer valt mijn blik op de lokale krant. Ik lees dat Oberosterreich vanaf donderdag de coronamaatregel aanhaalt vanwege een oplopend aantal besmettingen. Drie keer raden in welk deel van Oostenrijk wij ons bevinden.

Dat betekent dat het kapje weer op moet in de restaurants, op openbare locaties waar je geen anderhalve afstand kunt bewaren. Kort gezegd zijn dat de maatregelen zoals die in Duitsland gelden.

Scheisse, hoor ik mezelf denken.