Camperaar in coronatijd, blog 6

Blog 6 liet wat langer op zich wachten dan gepland: naast corona kampte de camperaar ook nog met andere traditionele vakantieproblemen. In de Vogezen werkte de Wifi niet en was ook 4G-ontvangst onmogelijk en aan de Moezel was het toch bepaald niet ultra innovatieve wifi nog niet doorgedrongen. We mopperen wel eens op en in Nederland, maar laten we wel zijn: we mogen de handen meer dan dichtknijpen met de voorzieningen, faciliteiten en eigenlijk alles in ons landje.

Dat maakt onderdeel uit van Europa, maar de eensgezindheid daarvan is bepaald niet hoog in deze tijd, merkte de camperaar. In Duitsland heb je soms het gevoel dat je op een strafkamp bent in plaats van op vakantie, maar ga je twee kilometer de grens over in Frankrijk dan ziet de wereld er heel anders uit. “We zien liever uw glimlach dan het kapje”, meldt de camping waarop we een dag staan, letterlijk een steenworp van de Duitse grens. Een rare gewaarwording na een paar dagen Duitsland waar op elke straathoek een tafeltje met desinfectiemiddel staat. Dat is op de Franse camping nergens te vinden. Wie een mondkapje opzet, wordt als een buitenaards wezen aangestaard.

De regels voor de Europese burgers zijn ook al volstrekt verschillend. Onze Belgische buren op de Oostenrijkse camping mogen plotseling Luxemburg niet meer in. Duitsers moeten na een bezoek aan dat landje drie dagen in quarantaine, vertelt later een Duitse barman op een terrasje waar ik een biertje drink. Nederlanders kunnen zonder problemen Luxemburg in. Leg dat maar eens uit aan de gemiddelde EU-burger. Zuchten en steunen, vaak met recht, is dan weer wel overal gelijk. Dezelfde Duitse barman komt met een klaagzang over het overheidsbeleid: op deze manier kan hij niet winstgevend een terrasje draaien.

Ondertussen zijn we terug in Nederland. We doen de Achterhoek aan voor een bezoekje aan opa en oma. De terugkeer wordt gevierd met een maaltijd van de lokale Chinees. In het etablissement moppert een Achterhoeker  over vakantiegangers die zonodig naar het buitenland op vakantie moeten. We bestellen het maandmenu A en zwijgen na 2,5 week camperen voor de zekerheid verder.

Misschien heeft de mopperaar gelijk, overal lijkt dat vermaledijde virus immers weer in opkomst. Daar kunnen al die statafels met desinfectiemiddel niet tegenop. Pas over een paar maanden weten we vermoedelijk hoe verstandig of onverstandig een buitenlandse vakantie was. Ik heb het gevoel dat we voorzichtig zijn geweest, maar eerlijk is eerlijk: zo’n nacht op zo’n Franse camping biedt bepaald geen garantie op een goede afloop.

Aan de andere kant was die plek een oase na de Duitse hardvochtigheid. Het is de spagaat van de vakantievierder anno 2020.