In quarantaine (column Wim Rietman)

Op dinsdag 13 oktober werden er in Nederland 7378 nieuwe positieve besmettingen van het Coronavirus vastgesteld. Ik was er daar eentje van.

Nietsvermoedend was ik in alle vroegte naar Hengelo getogen om een sneltest te doen. Ik had een zakenreis naar Duitsland gepland en bij een grenscontrole moet je een actuele negatieve test kunnen tonen, anders kom je het land niet in. Sterker nog, je krijgt een forse boete. 

Ik had de betreffende test al eerder gedaan, maar dit keer viel de uitslag dus behoorlijk tegen. Er restte me niets anders dan rechtsomkeert te maken. De RIVM-richtlijnen zijn op dat punt vrij duidelijk. Ik lichtte van onderweg alvast mijn gezin in. Voor vrouw, dochter en zoon had mijn positieve test ook nogal wat negatieve consequenties: ze moesten eveneens verplicht in quarantaine.

Terwijl ik terugreed begon ik me stiekem toch ook wat zorgen te maken. Uit ervaring kijk ik behoorlijk anders tegen het virus aan dan een grote groep mensen die Covid-19 afdoen als een onschuldig griepje. Corona heeft al heel wat wonden geslagen in Genemuiden. Ik voelde me weliswaar niet ziek, maar was me ook al te goed bewust van de kracht waarmee het virus zich ontwikkelen kan.

Eenmaal thuis ben ik eigenlijk direct in volledige isolatie gegaan. Sinds vier dagen leef ik afgesloten in een gedeelte van ons huis. Ik word als een prins verzorgd. Eten en drinken wordt keurig voor de deur gezet.  Gelukkig ben ik wel gewend alleen te zijn. Als werknemer in de buitendienst ben je natuurlijk veel onder de mensen, maar je bent minstens net zo veel van de tijd op jezelf aangewezen. Af en toe doe ik best wel eens een hapje of een stapje met een klant, maar het merendeel van de avonden breng ik in mijn eentje door in een hotelkamer.

Intussen had ik wel wat lichte griepverschijnselen gekregen. Zeurende hoofdpijn, een vervelend kuchje en vooral vermoeidheidsverschijnselen gekoppeld aan zere en zware spieren. Gelukkig niet al te ernstig en bovendien verdwenen de meeste klachten al snel.

Met de huidige technologie ben ik in staat een gedeelte van mijn werkzaamheden thuis uit te voeren, al zal het home-office nooit mijn favoriete werkspot worden. Verder zijn het vooral lange dagen.

Ik zit of hang op de bank. Telefoneer met wat mensen. Loop door de email. Doe een enorme inhaalslag op Netflix en schroef mijn niveau op met Wordfeud. Ook verplicht ik me er toe om elke middag een uur buiten te wandelen. Dat moet dan binnen onze tuin gebeuren. Ik heb dus al honderden rondjes binnen onze afrastering gelopen.

Ik had via Whats-app de mensen met wie ik in de afgelopen week in contact was getreden van mijn situatie op de hoogte gebracht. Dergelijke berichten verspreiden zich dan ook net zo gemakkelijk als een virus. Uit allerlei hoeken en gaten ontving ik opbeurende berichten. Doet een mens ook goed.

Wanneer het ziektebeeld niet veranderd hoop ik begin volgende week weer getest te worden. Bij een negatieve uitkomst kan ik mijn werkzaamheden dan weer oppakken. In dat geval ben ik er bijzonder goed van af gekomen. Dat besef is er maar al te goed.