Terugblik op 2023 (column Wim Rietman)

Niet te geloven hoe snel een jaar voorbij vliegt. En wat er allemaal in 365 dagen kan gebeuren. Mijn moeder zei vroeger altijd tegen me wanneer ik de tijd wel vooruit wilde kijken: “Wees nou maar geduldig, want er zal een moment komen dat je de klok terug zou willen draaien”. En zoals altijd had ze ook hier groot gelijk.

Verdriet en geluk lagen voor mij ook dit jaar dicht bij elkaar. Ik verloor mijn oude baas, een biljartvriend en een collega. Ouderdom, ziekte, ongeluk. Dan merk je dat er ook gradaties zijn in de vorm van verdriet. Afscheid met een lach en een traan voelt toch anders dan een gevoel van onmacht of ongeloof.

Gelukkig waren er ook genoeg leuke momenten. Al wordt het in de huidige tijd wel steeds moeilijker om ze te vinden. De wereld zit tegenwoordig stampvol chagrijn. De tegenstellingen worden alsmaar groter. Ik heb er ook zo mijn gedachten over. En ik maak me eerlijk gezegd de meeste zorgen over de wereld waarin onze kinderen gaan belanden.

Ik werd dit jaar 60. En dat hebben we goed gevierd. Leeftijd is maar een getal zou je kunnen zeggen. Maar soms roept het lichaam toch wat anders. Ik probeer op allerlei gebied nog als een jonge knaap mee te draaien. Daar doe ik op sportief gebied ook het nodige voor, maar de tijd dat het lichaam van een lichamelijke, geestelijke of vooral een informele inspanning moet recupereren wordt langer.

Veel plezier putte ik uit het muziek maken. Sinds bijna twee jaar sla ik wat op een trommel bij het bandje “Younger Days”. Dat geeft enorm veel plezier. We gaven diverse optredens, waarvan zelfs eentje in Praag. Ook brachten we een eigen plaatje met clip uit. De lancering van de single bij cafe “de olde soldoat” was toch wel een van mijn hoogtepuntjes van dit jaar. Geweldige avond met een enthousiast publiek.

Tegenwoordig ligt de term “Work-Lifebalance” in veel monden. Een gezonde balans tussen werken en vrije tijd, zogezegd. Velen zullen mijn mening wel kort door de bocht vinden, maar ik vind het maar niks.  Zelf ben ik overigens geen graadmeter. Door mijn werk in de buitendienst ziet elke week er weer anders uit, maar zeker is dat het niet in 40 uur te stoppen is. En dat hoeft van mij ook niet, want ik heb er nog enorm veel lol in.

Maar wanneer mensen structureel minder willen werken, hebben we – in ieder geval nu – een groot probleem. We komen namelijk nu al behoorlijk wat handen te kort. De vacaturelijst binnen ons bedrijf is onverminderd lang. Dus minder gaan werken, werkt volgens mij niet.

Over werk gesproken. Dit weekend werd bekend dat de Condor-group tapijtfabriek Betap heeft gekocht. Dit bericht was voor insiders uit de branche geen al te grote verrassing, maar sloeg in Genemuiden desalniettemin toch in als een bom.

Zes jaar geleden werd het bedrijf Timzo waar ik al zesendertig jaar werkzaam ben, door dezelfde groep overgenomen.  Voor mij persoonlijk was dat eerlijk gezegd ook wel een wat vreemde gewaarwording. Ineens was ik onderdeel van een bedrijf waar ik op commercieel gebied jarenlang tegen gestreden had. Maar ik heb de knop snel omgedraaid en eigenlijk zijn we gezamenlijk direct gaan zoeken naar synergiën die ons gezamenlijk sterker konden maken. Inmiddels kunnen we concluderen dat dit behoorlijk goed gelukt is.

Tegen mijn nieuwe collega’s van Betap zou ik dan ook willen zeggen dat er goede dingen uit een overname kunnen ontstaan. En natuurlijk begrijp ik ook wel de sentimenten die specifiek aan deze verkoop verbonden zijn. Het positieve aan deze overname is echter dat het bedrijf in plaatselijke handen blijft. Geen investeerder die enkel aan snel profit denkt zonder enige toekomstvisie. Waarschijnlijk wordt de positie van onze gemeente als grootste tapijtstad van Europa alleen maar sterker. Dat is een geruststellende gedachte. Zeker voor een roerig 2024 dat ons ongetwijfeld te wachten staat.