Een nieuw kalenderjaar (column Gerrit van Houwelingen)

Aan het eind van de kerstvakantie verkast hij een paar dagen naar Apeldoorn, waar zijn dochter een appartementje heeft. Wandelboekje ‘Veluwe Zwerfpad’ gaat mee in zijn rugzak. Naar alle windrichtingen heeft hij de Vale Ouwe al doorkruist, zo’n vierhonderd km onthaasting. Met de laatste etappes vanuit Hoog Soeren hoopt hij zijn kop weer helemaal leeg te maken voor een nieuw kalenderjaar. ’s Avonds zit hij in zijn uitvalsbasis rozig gebogen boven ‘Het lot van de familie Meijer’ van Charles Lewinsky, een boek dat hem buitengewoon boeit tijdens dit kerstreces.

Zit hij op een van de eerste vergaderingen in het nieuwe jaar, hoort hij een pleidooi aan voor klassikaal lezen, dus een ‘wie-volgt-leesles’. Zou een machtig wapen zijn in de strijd tegen dyslexie. Vandaar dat er veertig jaar geleden bij hoge uitzondering een kind dyslectisch was, het woord moest trouwens nog worden uitgevonden. Toen werd er elke dag minstens een half uur klassikaal gelezen. Wie herinnert zich niet de twee deeltjes van ‘De ridders van de bosruïne’ van Wim Broos? Dat was een half uurtje smullen! En dan gaan we hopelijk ook weer tafels dreunen, staartdelingen maken, zinnen ontleden, topografie leren. Helaas, hij ziet het niet meer gebeuren als hij om zich heen kijkt.

Een week voor de leerlingenaangifte eind januari vraagt het bovenschools management de eerste gegevens aan te leveren voor het formatieplan en een prognose voor de twee leerjaren daarna. Dat lukt hem nooit! Er zijn twee onzekere factoren. Aan de ene kant lekken er leerlingen weg naar de reformatorische scholen en aan de andere kant komt hij in beeld bij christelijk en vrijgemaakt gereformeerden. Op de hervormde dooplijst valt geen peil meer te trekken. Dan zit hij ook nog eens in een groeiwijk waarin tussen leerlingenaangifte en de eerste schooldag van alles gebeurt. En ja hoor, telde hij op de dooplijst zeventien kinderen, aan het eind van de inschrijving blijft de teller op achtentwintig staan. En voor het tweede achtereenvolgende jaar overschrijdt hij de dertig kinderen, terwijl er in de bovenbouw groepen van zeven en elf kinderen zitten.

Hij mag graag als trainingsrondje de Top rondwandelen en passeert dan de boerderij van Klaas de Boer tegenover het Vogeleiland. Diens vader Hendrik Jan was indertijd voorzitter van de hervormde scholen. Begin 1978 solliciteerde hij naar Genemuiden. Vanuit het boerendorp onder aan de Grebbeberg een wereldreis. Op een zaterdag in het voorjaar zit hij bij de voorzitter in de stoel. Ds. Van der Vlist en secretaris Wim Siebert zijn ook komen opdraven. Als eerstgenoemde hoort dat hij een godsdienstgraad op zak heeft, vraagt deze of hij bereid is catechese te geven, waarop hij ad rem een wedervraag stelt: ‘Zoekt u een hoofd der school of een catecheet’? Inmiddels zijn we tientallen jaren verder. Klaas scharrelt op het erf rond en ze maken een praatje. Zijn broer zit ook in het onderwijs. Wie van beiden het goede deel heeft uitgekozen, de boer of de meester? Zeg het maar!