Biestemerk in de Pyreneeën

Voor Johan Snel geen biestemerk in zijn eigen café. Hij is onderweg naar Santiago de Compostela. Hij heeft geen beste nacht achter de rug. Weer een verslag van zijn belevenissen.

Het is inmiddels 05:30 en ik besluit om maar verslag te gaan doen van een voor mij geen favoriete nacht.
Ik was gisteravond al vroeg gaan liggen en kon was hazenslaapjes doen, telkens was er iemand die ook zijn bed opzocht wat gepaard ging met de nodige decibels om mij uit mijn slaap te houden. Rico en Julia waren de laatsten die ik heb gehoord. Voor de duidelijkheid Rico ligt op het onderste bed, ik bovenin en Julia naast me op de zelfde hoogte. Rico was druk aan het vertellen en moest lachen om hem zelf, het geluid wat Rico dan laat horen heeft een opvallende gelijkenis met een landbouwtrekker van vroeger die niet wou starten. Het werkt bij Julia aanstekelijk en de slappe lach kreeg haar in de greep, ze probeerde gelukkig het geluid wat erbij gepaard ging nog wel te beperken.
Het zal ongeveer 23:30u zijn geweest toen mijn oordoppen geen geluid meer doorlieten.

5:15u was ik wakker, en een pijn in mijn rug van heb ik jou daar! Ik besluit met mijn stijve spieren naar beneden te klauteren, Rico was of werd wakker van het geschud en zei “wat ga je doen” op het moment dat ik me via het trapje uiterst flexibel laat zakken, maakte ik hem duidelijk dat ik wel klaar was met dit rommelmarkt bed! Hij lachte en de landbouwtrekker starte nog steeds niet.
Rekkend en strekkend sta ik in de deuropening van de albergue mijn nachtelijk avontuur te tikken en, de regen spoelt maar weer eens door de straat. Keith gaat eerst naar het postkantoor om alvast wat overtollige bagage naar SdC te sturen, hij zal ons wel achterop komen zegt hij.
Bij de buurman is er ontbijt waar ik gebruik van maak, voor drie Spaanse euro’s is er koffie, jus en twee croissants. Mijn medelopers zijn waarschijnlijk nog niet zover want ze melden zich nog niet. Rico staat ook al te popelen, hij wacht op iemand zoals hij zegt. Ik besluit te gaan lopen, ik wil nog even wat fruit en brood halen voor onderweg, we zien elkaar vast wel weer. Het is inmiddels droog en ook wel even lekker het alleen zijn, de rust kan een mens immers goed doen. Na mijn bevoorrading volg ik de route de stad uit, dwars door het drukke maandagmorgen verkeer, van rust nog geen sprake dus. Net voor dat ik definitief de stad achter mij laat hoor ik “zo…we hebben je” Het waren Ania, Jareck en Julia, ze hadden me al ingehaald. We waren weer met z’n vieren, na een korte babbel, viel er een stilte. Iedereen was waarschijnlijk aan wat rust toe. Julia voorop, het is net alsof ze de cruisecontrol aan heeft gezet, in de klim, vlak of dalen ze gaat even hard. Het Poolse paar volgt op een meter of tien, een eindje daarachter loop ik toch nog van de rust te genieten. De stad ligt achter ons wanneer we ons ontdoen van in mijn geval mijn jas, de inspanning samen met temperatuur zorgt ervoor dat ik hem achter het elastiek van m’n rugzak doe. Een paar kilometer verder kom ik er achter dat ik mijn (lees) bril kwijt ben, ik had hem aan de jas hangen maar daar hangt hij nu niet meer. Gelukkig heb ik een reserve meegenomen.

Bij de eerste stop kwam Rico in beeld lopen, hij was in gezelschap van degene op wie hij op gewacht had vanmorgen. De dame gaf me de hand en zei in het Nederlands “goedemorgen Joost…of moet ik Johan zeggen” ja..vervolgde ze, er wordt over je gepraat hier. Zelf stelde ze zich voor als Maura en kwam uit Hengelo maar, woonde al tien jaar met haar man in Engeland.
Bij het pelgrimsmonument Alto del Perdón op 771 meter kwamen we in gesprek met een Spaanse man van ik denk achterin de zestig, Gregorio hete hij en liep samen met een vriend van hem. Ik trof hem gisteravond ook al in de albergue, waar hij mij uiterst behulpzaam van info voorzag, vriendelijke kerel die Gregorio. Na een pittige afdaling over losliggende stenen werd het weer wat vlakker, uiteindelijk kwam we aan in Puente la Reina. Gregorio mobiliseerde in totaal negen pelgrims om samen te gaan dineren, het groepje wordt steeds groter en vanavond zeker gezelliger!
Op wat kleine spierpijntjes na gaat het voorspoedig, we lopen zo rond de 25 km per dag. Ook valt het me op dat je als pelgrim het nodige respect krijgt. Keith die wat later binnen kwam vertelde dat hij vanmorgen in de rij stond bij het postkantoor en iedereen voor hem een stap opzij deed, hij moest gewoon voor.
Morgen gaat het vrolijk verder naar Estella.

Conclusie; nog een keer bril kwijt, geen verhalen meer.

Santiago is nog ver en, voor thuis Beun Biestemerk!

Later…