Herinneringen van een schoolmeester (20)

Op een personeelsvergadering stelt hij de klassenverdeling voor het volgende cursusjaar aan de orde. Hun eerste en tweede keus levert alleen maar onder- en middenbouw op. Hij wijst hen de bovenbouw en ziet alleen maar uitgestreken gezichten. Dan laat hij het verder rusten en maakt met zijn adjunct een plannetje en legt het een maand later weer op tafel. Dan barsten ze los: ‘Waarom heb je me niet persoonlijk gepolst? En waarom moet ik die zware combigroep in de bovenbouw doen? En je weet toch wel dat ik alleen op maandag en donderdag oppas kan krijgen?’

Dan begint de wind ook nog eens uit een andere hoek te waaien. De ouders van Lynn vragen een gesprek aan. Hun dochter zit in een combinatiegroep 4/5 en is de weg met rekenen helemaal kwijt. Nu krijgt ze een dubbele dosis remedial teaching aan de hand van ‘Maatwerk’. Tot zover alle lof voor de school, maar dan komt het: ‘Er staat op de wekelijkse info dat volgend jaar dezelfde combi’s gevormd zullen worden. Dat vinden wij onacceptabel. We hebben een veel beter voorstel’. Hij brengt er tegenin dat dan een 7/8 combi onvermijdelijk wordt, wat teambreed niet wordt gedeeld. De vader schudt ongelovig het hoofd. ‘Dus u wilt mij wijsmaken dat het team de baas is en niet u? Dat moet ik op mijn werk eens proberen!’

Hoe hij bovengenoemde sores uit zijn hoofd krijgt? Vanaf zijn 56e heeft hij elke vrijdag seniorenverlof. Er ligt nog ergens een rugzak in de garage en zijn hond gaat wat graag mee als hij naar Vollenhove wandelt, daar een visje met hem eet en met de bus weer terugrijdt naar de Noorde. Onderweg ter hoogte van het Vogeleiland vindt hij een oorijzer van een koe met het getal 56, gelooft het of niet! Later volgen wandelingen langs de Vecht en over het Veluwe Zwerfpad. Geregeld ziet hij in het Nederlands Dagblad aankondigingen staan over wandelingen onder begeleiding, maar deze eigenwijze schoolmeester die zijn hele leven aan het woord was en altijd gelijk had, laat zich nu eenmaal niet graag leiden.

Op een gegeven moment ziet hij een berichtje staan waarin wordt aangekondigd dat men met het Pieterpad wil starten, van onder naar boven, elke maand een vrijdag en een zaterdag. De eerste zes etappes mist hij, maar dan trekt hij de stoute schoenen aan en schrijft zich in voor de startplaats Swolgen. Als hij de lijst met namen krijgt, staan er ook streekgenoten tussen. Voortaan reizen ze met z’n drieën en boeken een overnachting bij ‘Vrienden op de Fiets’. Later dat jaar in de herfstvakantie heeft hij de gemiste wandelingen alsnog gelopen, want als hij ergens de schurft aan heeft, dan is het aan ‘iets’ niet afmaken. Sindsdien is hij bijna altijd van de partij: het Airbornepad van Lommel naar Arnhem, de Jakobsweg van Uithuizermeeden naar Hasselt, wandelingen in Zeeuws-Vlaanderen, paden genoeg. Na zijn pensionering gaat hij helemaal los en tikt elke maand, zomer en winter, honderd kilometertjes af, met de groep of alleen. Pure verslaving!

 Gerrit van Houwelingen