Mesjogge (column Gerrit van Houwelingen)

In een onderwijslaboratorium wordt een nieuw onrustvirus verwekt: de wet BIO oftewel Beroepen In het Onderwijs. Geen kruid tegen gewassen. Hij moet dossiers van zijn team gaan aanleggen met de zeven bekwaamheidseisen, alsof ze op de pabo’s uit hun neus hebben zitten eten. Welke vrijgestelden hebben dit nu weer bedacht en wordt het niet eens tijd op te treden tegen deze ziektenverwekkers? Maar misschien is het een betere optie het virus te laten uitwoeden. Over een paar jaar vreet geen hond meer BIO-brokken.

 Hij voelt zich soms als een deltavlieger met hoogtevrees, kijkt nog eens in de diepte, ontwaart met huivering de opgedroogde bedding van de financiële geldstroom. Ook daar is weer een cursusje voor. Hij mag twee dagen naar de hei, waar ze hem een balans leren lezen en rare woorden spellen zoals liquiditeit, dotatie, solvabiliteit, onttrekking. Basiskennis van financiën wordt gepaard aan competentie management. De nieuwe bekostiging voor het basisonderwijs raakt bevriend met de wet BIO. Het moet niet gekker worden.

Het moet een ‘Schoolplan’ schrijven. Weer wat nieuws! In kort bestek vertrouwt hij zijn ideeën over identiteit, ontwikkeling, organisatie, welzijn en zorg aan het papier toe. Veel van die visies zijn als een vroegkomende dauw, een morgenwolk, die weldra henengaat. De collega die elke dag met de druppels aan de knieën een moeilijke groep voortsleurt, zal het toch worst zijn wat hij aan visies in een Schoolplan schrijft. Vanavond zit deze weer met een stapel rekenschriften waar de rode inkt vanaf drupt. Hadden de auteurs van de nieuwe rekenmethode, de euro-versie van Pluspunt, nog zo beloofd niet meer dan twee problemen per les aan de orde te stellen. Nou mooi niet dus! Je krijgt er een ‘visie smaak’ van in de mond.

Cursussen schieten als paddenstoelen uit de grond, bedoeld als financiële en onderwijskundige smeer voor de heren directeuren. Al weet hij van tevoren dat ze een inspiratievermogen hebben als de gebruiksaanwijzing van de centrale verwarming, ook hij laat zich verleiden de benen te strekken boven het hoogpolig tapijt onder een hoteltafel. ‘Realiseert uw school aantoonbaar leergebiedoverstijgende opbrengsten? U heeft toch wel aandacht voor het proces van resultaatverbetering? Wat had u gedacht van een systematische kwaliteitsbepaling? Begrijpt u dat de nieuwe bekostiging van het onderwijs inherent is aan de doorstroomsnelheid van de leerlingen?’ Zo ratelt de dame aan een stuk door. Mesjogge!

Als hij alle bovenstaande sores een plekje heeft gegeven, wordt het tijd voor een weekendjeweg. Hij huurt een appartementje in kasteel Borgharen. Flaneren door de binnenstad van Maastricht, wandelen langs de Geul, een terrasje in het Vijlenerbosch. Daar ontmoet hij een oud hoofd der school met wie hij aan de praat raakt. ‘Eind jaren zeventig moest ik opeens een middag per week vrijmaken om echt hoofd te zijn. Dan kwam er een vervanger voor mijn klas. Vond ik maar niks. En toen meldde zich op een dag iemand die zei dat hij schoolbegeleider was’ zegt de oude baas met een nonverbaal gezicht waar de verbijstering op af te lezen is.