Hardlopen (column Wim Rietman)

GENEMUIDEN – Ik loop hard. Nou ja, op mijn eigen niveau dan. Toch zeker zo’n vier keer in de week trek ik mijn hardloopschoenen aan en begin aan een van tevoren bedacht rondje. Niet dat ik er nu altijd zin aan heb. Integendeel zelfs. Ook na al die jaren moet ik me vaak over een punt heen zetten om weer aan een krachtsinspanning te beginnen. Maar ik weet ook: één keer bezig, valt er veel van je af. En lekker thuis en fijn gedoucht lijk je de hele wereld weer aan te kunnen. Endorfine heet het stofje dat je lichaam zelf aanmaakt wanneer je een duursport uitoefent. En dat stofje zorgt voor een ontspannen en gelukzalig gevoel. Ik dacht vroeger ook dat dit onzin was, maar inmiddels weet ik beter.

Wanneer ik m’n rondjes in de buurt loop, kom je regelmatig fietsers en wandelaars tegen. Sommigen kijken je minzaam aan met een niet-begrijpende blik.  Anderen  zeggen vriendelijk gedag en soms oogst je zelfs een blik van respect.

Hardlopers onder elkaar zijn net motorrijders.  Je groet elkaar altijd. Je steekt een hand op, of zegt even wat. Af en toe zit er zelfs een high-five in.

Het voordeel van hardlopen is dat je het altijd en overal kan doen. Het argument van geen tijd hebben, telt niet. Er is altijd wel een uurtje in een dag te stoppen om even te lopen. En de plaats speelt ook geen rol. Kriskras door Europa liggen inmiddels mijn voetstappen. Stille getuigen van een geleverde prestatie.

Het moeilijkste van hardlopen is waarschijnlijk het ermee beginnen.

De eerste 3 maanden zijn zwaar. Je moet je conditie opbouwen. Daar zijn inmiddels allerlei loopgroepen en/of schema’s voor. En daarna wordt het alleen maar gemakkelijker. Iedereen heeft zijn eigen niveau en moet zich eigenlijk alleen daaraan meten. Mijn eerste echte marathon liep ik in 3 uur en 58 minuten. Ik was er dolblij mee. De winnaar ging in 2 uur en 6 minuten over de meet. Maar wie had nou de grootste inspanning geleverd?

En als je dan één keer met hardlopen begonnen bent, dan ga je hem ook een keer tegenkomen. Meestal net wanneer je in je laatste kilometer zit en nog één keer versnelt. Het is de wandelaar – vaak met een hondje aan de lijn en een sigaretje in de mond  – die zegt: “rustig aan maar, ze hebben hem al”.  Niks van aantrekken. Tien minuten later heb jij je prestatie weer verricht en kan je de hele wereld weer aan.