Verkiezingen (column Wim Rietman)

A.s. woensdag mogen we weer naar de stembus. Mijn ouders hebben me vanaf m’n 18^e verjaardag op het hart gedrukt altijd van het stemrecht gebruik te maken. Dat heb ik echter niet waar kunnen maken. Zover ik weet stemden m’n vader en moeder altijd op de ARP.  In 1980 ging deze partij verder met de CHU en de KVP.  Zo ontstond het CDA.

Van in ieder geval één keer weet ik dat mijn vader PVDA heeft gestemd. Dat was destijds voor de gemeenteraadsverkiezingen. En dat ging niet zozeer om de partijprincipes, maar omdat zijn zoon – mijn broer Harrie – op de kieslijst stond. Mooi eigenlijk.

Nu mogen we gaan stemmen voor de provinciale staten. En dus zijn de verkiezingscampagnes in volle gang.  Landelijk gezien is het – wanneer je het hele gebeuren in Den Haag nuchter analyseert – een rommeltje. Het is al jarenlang pappen en nathouden. De ene affaire volgt al snel de volgende op, met vorige week nog het aftreden van een minister (Opstelten) en een staatssecretaris (Teeven) als triest dieptepunt. Mark Rutte is een vlotte babbelaar, maar je kunt hem geen sterke leider noemen. Ook Diederik Samson (PVDA) en Sybrand van Haersma Buma (CDA) zijn rap van de tongriem gesneden. Maar het is net als met de talloze Rabobankspotjes op radio en tv, echt geloven doe ik ze niet.  Waar het de heren aan ontbreekt is in één woord te vangen: charisma. En helaas: daar valt niet aan te werken. Daar word je mee geboren.

Er zijn ook wel lichtpuntjes. Alexander Pechtold (D66) is altijd helder en dat geldt zeker voor Arie Slob (Christenunie) en Kees van der Staaij (SGP). Maar dat is het dan ook wel ongeveer. Emile Roemer (SP) heeft tijdens de vorige campagne zoveel geblunderd dat ik dat nooit meer vergeet en bij Groen Links moest ik eerst even google checken om te weten dat Bram van Ojik de partijleider is. Nu vergeet ik bijna één man: Geert Wilders. Je kan van alles van hem zeggen, maar charismatisch is hij wel.

Al met al valt het met het leiderschap op landelijk niveau bepaald niet mee. De aanstaande verkiezingen gaan echter over de provinciale staten. En dus zijn de campagnes ook regionaal in volle gang. Ik moet zeggen dat ik zelden zo veel oubolligheid bij elkaar gezien heb. Het heeft allemaal iets ongemakkelijks. Ik zie heren op leeftijd met blauwe, groene en rode sjaals tijdens allerlei gelegenheden opdraven. Mannen in slecht zittende pakken met vaak foute stropdassen die zieltjes proberen te winnen. Wekenlang acteren ze een ongemakkelijke rol, om daarna weer in de anonimiteit terug te keren. Ik bekeek vorige week zaterdag zowel de voetbalwedstrijden van Genemuiden als PEC. En beide keren werd de wedstrijdbal door een politieke partij aangeboden. De welbekende reclamezin “dat doet hij anders nooit….”, schoot me hier bij zoveel generositeit  ineens te binnen.

Aan een stemadvies kan ik u helaas  niet helpen. Ik herhaal nog wel graag de raad van mijn ouders. Maak gebruik van uw stemrecht.