Herinneringen van een schoolmeester (11)

Vanavond geen Champions League, maar bestuursvergadering met team en ouderraad. Eens in de zoveel tijd houdt hem dat bij koning voetbal vandaan. Eigenlijk luidt zijn credo ‘besturen op afstand’ vanwege de ingewikkeldheid van steeds meer bovenschoolse zaken. Maar nee hoor, ze zitten er nog bovenop. Er is niet voor niets een schoolstrijd geweest. De school is aan de ouders, niks geen afstand. En ze hebben nog gelijk ook, de managers van een tapijtfabriek en een aannemingsbedrijf. Een nieuw bekostigingsbesluit voor het onderwijs? Ze lusten er wel pap van! Die avond is er gebak bij de koffie. Een van de collega’s heeft wat te vieren. Het is 25 jaar geleden dat het toenmalige bestuur haar benoemde. Ze is nooit meer uit beeld geweest, al is haar taakomvang na de geboorte van de kinderen wel geslonken.

Voordat hij naar huis gaat, zet hij de vuilcontainer aan de weg. De firma Van Gansewinkel is er soms vroeg bij. Maar als hij de volgende morgen bij school komt, vindt hij er een puinhoop. Een buurtbewoner heeft de container zien staan en er een vuilniszak met een afgedankt misbaksel bij gedeponeerd, waar de roekenkolonie langs de ijsbaan, wijs geworden door een schoolplein naast de deur, zich meester van hebben gemaakt. De eerste de beste bovenbouwer die op school verschijnt, duwt hij een stoffer en blik in handen. ‘Dat heb ik niet gedaan’ blijft dit keer achterwege.

Tussen de stapel post zit deze morgen een uitnodiging van de schoolbegeleidingsdienst. Men wil met het onderwijsveld discussiëren over de vele dilemma’s waar we voor staan. Er zit een stelling tussen die hem uit het hart gegrepen is. Is wat er nu op het onderwijs afkomt als vernieuwing wel echt een verbetering en heeft een groot aantal leerkrachten, gepokt en gemazeld binnen het leerstofjaarklassensysteem, op weg naar hun pensionering niet wat anders aan hun hoofd dan veranderingen in het onderwijs? Hij weet echter wel beter, de veranderingsdrift is niet meer te stuiten.

In het weekend heeft het team een uitje. Els werkte jarenlang op een internationale school in het Midden Oosten, waar haar echtgenoot een functie bij een oliemaatschappij had. Sinds ze zijn gerepatrieerd valt ze vaak in bij ziekte. Een vaste baan wil ze niet. Nu zijn ze 25 jaar getrouwd, reserveren de Hanzestad en geven een vaarfeestje. Vanuit zijn appartement ziet hij het partyship al van verre aankomen in de bocht bij Zwartsluis. Tien minuten later meert het af in de buitenhaven. Nadat alle gasten zijn ingescheept, gooit de dekknecht de trossen los en varen ze oostwaarts. In Zwolle wordt geschut om vervolgens de IJssel af te zakken. Ter hoogte van het Zalkerbos, gelegen op eeuwenoude rivierduinen, stijgt een heerlijk koud en warm buffet op uit de ingewanden van de schuit. Aan het einde van de IJsseldelta steken ze het Ketelmeer over naar Schokkerhaven, waar de steven wordt gewend naar de Ramspol. Over het Zwartemeer, wonderschone weidsheid, gaat het huiswaarts.

 Gerrit van Houwelingen