Herinneringen van een schoolmeester (15)

Een van de directeuren van de federatie Veluwezoom en IJsselstreek neemt afscheid. In de gemeenschapsruimte van zijn school hangen verfhandjes van leerlingen. ‘Wie ziet er iets bijzonders?’vraagt hij in zijn afscheidsspeech. De zaal zoekt en vindt ergens een afbeelding waar duidelijk wat mee aan de hand is. Het staat symbool voor een kind in een rolstoel waarvoor hij een lans wil breken in het kader van passend onderwijs. Later in de wandelgangen hoort hij van een van de leerkrachten van die school dat je niet wilt weten hoeveel ambulante begeleiders zich ermee bemoeid hebben. De collega bij wie het kind in de klas zit heeft hen allemaal de klas uit gebonjourd met de woorden: ‘En nu doe ik het op mijn manier en anders doe je het zelf maar’. De klas maakt nu alleen nog ruzie over de vraag wie de rolstoel een handje mag helpen.

Tegenwoordig is de ene na de andere directeur aan een nieuwe uitdaging toe. Heeft hij zelf weinig last van gehad. Gebrek aan ambitie wordt dat ook wel genoemd. Twee keer solliciteerde hij tijdens zijn loopbaan naar een andere baan als directeur. De eerste keer, nog een jonge hond, trok hij zich terug omdat hij op de Veluwe geen woning kon vinden die bij het gezinsbudget paste. Vrouwlief stond met drie hummels nog achter het aanrecht. De andere keer vonden ze hem vermoedelijk te belegen, want hij kreeg een bedankje voor de moeite. Er zat niet anders op dan zijn tijd in Gaellemuun uit te dienen.

Opeens speelt er een discussie rond de canon van Nederland. Het gaat over de memorabele feiten uit onze vaderlandse geschiedenis. Hij haalt er zijn schouders over op, een van de lichaamsbewegingen waarmee je in het onderwijs het fitst blijft. Het is immers zo klaar als een klontje dat toen de chronologie van de geschiedenis werd ingeruild voor thematisch onderwijs de feitenkennis het onderspit delfde. Hijzelf heeft van het jaartallenboekje dat je in de jaren vijftig in je kop moest stampen levenslang plezier gehad. Toen hij onlangs de film over Michiel de Ruyter zag, kon hij de jaartallen van de Engelse oorlogen zo opdreunen en precies aangeven waar de film niet werkelijkheidsgetrouw was. Als beginnend onderwijzer greep hij naar de geschiedenisboekjes ‘Toen en nu’ van W.G.van der Hulst, die hem leerden vertellen. Oud-leerlingen halen nog wel eens die verteluurtjes op.

Hij kan weer eens geen vervanging krijgen in de bovenbouw en trekt zelf ten strijde. Na de bijbelvertelling een rekenles op drie niveaus, nog een spellingslesje voor de pauze en je bent echt wel aan de koffie toe. Dan fietst hij naar de gymzaal met onderweg een valpartij. Na de middag komt een groepje kinderen al ruziënd binnen en mag hij zich eerst bezig houden met sociaal emotionele ontwikkeling. Als hij het niet verhoedt, zuigen ze hem nu al leeg. Halverwege de middag halen moeders van het luizenteam de groep ook nog eens uit hun ritme. Nog een geluk dat hij geen teamvergadering heeft gepland. Petje af voor het voetvolk!

Gerrit van Houwelingen