Foute braadworst (column Wim Rietman)

Het moet dat braadworstje geweest zijn. De vriendelijke mevrouw vroeg me nog of ik een gewone, traditionele Thüringer worst wilde, of misschien een extra gekruide. Laat ik eens gek doen, dacht ik bij mezelf, en koos voor de laatste variant.

Iedereen die geregeld onderweg is, zal het gevoel wel kennen. Wanneer je jezelf geen tijd gunt voor een kleine middagbreak dan volgt de afrekening in de vorm van een kleine hongerklop in de loop van de middag. En vaak is een simpele snack dan eenvoudig niet meer te weerstaan. In dit geval met alle gevolgen van dien.

De tank was weer vol en de maag weer gevuld en dus vervolgde ik m’n reis.

Ik belandde uiteindelijk ’s avonds in mijn hotel. Door een wat pafferig gevoel besloot ik van een avondmaaltijd af te zien, maar de paar biertjes aan de hotelbar smaakten nog uitstekend. Daarna zocht ik tijdig mijn kamer op.

Midden in de nacht werd ik plotseling wakker. Mijn maag leek in opstand te komen. Een onaangenaam gevoel maakte zich van mij meester. Ik haalde het toilet nog tijdig, maar genieten van een welverdiende nachtrust kon ik verder wel vergeten. Krampen, vreemde geluiden. Het hield niet op.

Ik lag lamlendig rond te draaien totdat uiteindelijk de wekker ging. In een alles of niets poging om het tij te keren, besloot ik mijn hardloopschoenen aan te trekken en een rondje te rennen. Ik was echter niet vooruit te branden en al na 4 kilometer blies ik – meer dood dan levend – de sessie af.

Ook van de langdurige douche knapte ik maar nauwelijks op. Ik kleedde me aan, pakte de koffer in en checkte uit. Mijn maag protesteerde inmiddels alweer aan alle kanten. En dus zag ik van een ontbijt af. Eigenlijk een doodzonde, want de familie Aaldering van Hotel Monte Vino in Potsdam maakt hier altijd een waar feest van.

Ik had nog drie adressen op mijn weekplanning staan en besloot die, ondanks mijn fysieke toestand, af te maken. Tijdens het eerste bezoek nam ik een kop koffie. Geen handig besluit, want mijn maag kwam onmiddellijk weer in opstand. Ik haalde het tankstation nog tijdig en prees me gelukkig dat de toiletvoorzieningen aan de Duitse autowegen de laatste jaren qua hygiëne een gigantische inhaalslag gemaakt hebben. De laatste 2 afspraken rondde ik ook nog af, al zullen de klanten ongetwijfeld gedacht hebben dat Rietman dit keer ongewoon kort van stof was geweest. Tijdens de gesprekken was ik echter voornamelijk geconcentreerd op de vreemde geluiden die uit mijn buik kwamen.

Na de laatste afspraak  stapte ik de auto in om de thuisreis te aanvaarden. Ik begon het koud te krijgen en zette de verwarming voor mijn begrippen ongekend hoog. Intussen zei ik tegen mijzelf: ”Geen druk op de sluitspier. Absoluut geen druk op de sluitspier”. Deze wijze levensles had ik van een lokale rij-instructeur. Deze man dacht tijdens een rijles wel een poepje te kunnen laten, maar moest vervolgens hals over kop naar huis om een bad te nemen en schone kleren aan te trekken.

Uiteindelijk bereikte ik zo slap als een vaatdoek toch Genemuiden. Die vrijdagavond zouden m’n vrienden bij me langskomen voor onze maandelijkse beleggingsclub.  Altijd een avondje lachen, eten en drinken. Ongeveer het laatste waar ik nu aan moest denken. Ik overwoog om af te bellen, maar besloot de afspraak toch maar door te laten gaan.

En dus zat ik daar. Een kopje thee bij de hand en intussen de geluiden van de maagsappen nauwkeurig in de gaten houdend. Intussen genoten m’n vrienden van kaas, worst en koud bier. Ik geloof dat ik daar nog het meeste ziek van was.