De pont als dagje uit (column Erik Driessen)

Alles draait tegenwoordig om beleving, als ik de marketinggoeroes moet geloven. Mensen gaan niet meer alleen voor het shoppen naar een winkelstraat, ze willen ook een orkestje zien of malle kunstjes van een straatartiest zien en na afloop neerdalen op een gezellig terras. Een middagje d’r uit is belangrijker dan inkopen doen. Zonder die beleving kiezen mensen liever voor het gemak van internet en mijden ze de stad. “D’r is hier niks te beleven”, zeggen ze dan.

Zelf neem ik de marketingterm ‘beleving’ liever niet in de mond, maar in combinatie met de pont heb ik dat wel een paar keer gedaan. Als dagelijkse reiziger valt het me op hoe mensen van buiten Genemuiden genieten van zo’n tochtje. Ze maken foto’s, zijn onder de indruk van het uitzicht en mopperen niet over de prijs van het pontkaartje. Zelfs de belabberde staat van onderhoud van Connexxion namen ze op de koop toe. Het zal de zalvende werking van beleving wel zijn.

Toch is er op de keper beschouwd van euhm beleving weinig sprake, zeker niet als je vaker de pont neemt. “Waarom verkopen ze eigenlijk geen ijs of koffie?”, vroeg ik onlangs nog aan een medereiziger. Zet een deugdelijke koffiemachine en een tweedehands diepvries aan dek en de extra omzet komt vanzelf naar je toe, dacht ik in aan al mijn naïviteit. Mijn verlangen naar een dikke, vette Magnum speelde ongetwijfeld een rol. Maar toch: wat is er nou lekkerder dan een ijsje als je moet wachten.

Ondertussen is Marcelino Platje in het gat gesproken. Hij staat vanaf maandag met een mobiele koffiebar bij de pont. De kwaliteit van de koffie is naar verluid beter dan de staat van het Lokuusien, dat van ellende bijna uit elkaar valt. Een mooi begin, die bar van Marcelino. Nou nog een orkest op woensdag, een acrobaat op donderdag, een goochelaar op vrijdag en een gratis raamwasbeurt op zaterdag en de beleving is compleet. Dan rijdt niemand meer rond, maar neemt iedereen de pont. En dat een stuk of tien keer per dag.