De Koning van de Kop (column Herman Slurink)

Het eiland in het Zwarte Meer ligt er roerloos en stil. Zij weet zich omringd door badende en voedselzoekende kluten, zilverreigers, lepelaars, aalscholvers, en verschillende soorten zwanen en eenden. In het voorjaar vinden tal van zangvogels beschutting in haar bomen en struiken en zwelt hun gezang aan tot een heerlijk openluchtconcert. Met recht noemt men haar Vogeleiland.

Voor de wandelaar op de Kadoelerdiek blijft zij voor het blote oog op ruime afstand en haar uiterlijk lijkt de jaargetijden door onveranderlijk, een vaste burcht in een voortdurend wisselende omgeving en sfeer.

Ik heb haar gezien omringd door gitzwarte donderwolken die haar dreigden te verslinden. Maar het leek alsof ze door een onzichtbare kring werd beschermd waarna de wolken weken.

Dan weer ligt zij er zwevend in een glazen stolp van helder winters blauw. Of die ene keer dat het Zwarte Meer bijna droogviel door een aanhoudende steenkoude Oostenwind. Je kon a.h.w. wadlopend het eiland naderen.

Ongrijpbaar is de sfeer op die zachte vroege voorjaarsochtend nadat de ochtendnevel is opgetrokken en deze als een sluier over het Zwarte Meer wegtrekt en het zachte zonlicht doorlaat die het eiland in een roze gloed omhult. De open plek in het neveldek lijkt aan te geven dat zij zich net heeft losgemaakt van het eiland, het heeft dezelfde vorm. De dichter ziet een vaarwel van twee geliefden.

Het is een mysterieus eiland met een zweem van ontoegankelijkheid. Een enkele keer kan het eiland onder begeleiding van Natuurmonumenten worden bezocht.

De sprookjesachtige sfeer leent zich voor mythen, sagen en legenden. Deze wordt versterkt door de komst van de zeearend na eeuwen van afwezigheid. Het paar heeft een groot nest gebouwd en brengt momenteel één jong groot, een unieke gebeurtenis.

De zeearend is de grootste arend van Europa en de koning onder de roofvogels. De lengte van een volwassen zeearend  bedraagt  70 tot  92 cm, de vleugelspanwijdte is 200 tot 250 cm.

De laatste weken ben ik regelmatig op de Kadoelerdiek te vinden in de hoop deze machtige roofvogel te kunnen spotten. Ik had een paar keer het geluk dat ik hem hoog in de lucht zag rondcirkelen gedragen door de thermiek. Een andere keer speurde hij de oever af op zoek naar een prooi, maar de afstand was groot.

Het is voor mij geen straf om iedere keer dezelfde dijk heen en weer te lopen. Deze vrijdagmorgen is het zelfs een feest vanwege de schitterende bloemenzee in de uiterwaarden. De velden kleuren geel, rood, purper, roze en wit in vele tinten en schakeringen terwijl het Vogeleiland geheimzinnig op de achtergrond waakt. Ik neem plaats op de houten zitbank halverwege de dijk tegenover het eiland. Er staat een stevige bries. Honderden zwaluwen scheren gierend door het luchtruim. Ik speur de oever af, tuur over het meer en geniet van het alleen zijn.

Ineens voel ik onrust en spanning alsof een onbekende kracht mij aanspoort waakzaam te zijn. Recht voor mij doemt de zeearend op uit het niets en strijkt neer op een vissersstaak pal voor mijn neus. Weliswaar te ver voor het oog van de camera, maar dichtbij genoeg voor het oog van de verrekijker. Ik durf amper te bewegen. Die landing, de enorme vleugels…… adembenemend. In alle rust schikt hij met zijn gele kromme snavel het verendek. Met stomme verbazing en ongeloof sla ik dit ritueel gade, neem bijzondere details waar. De strenge spiedende blik. Hoe hij telkens weer met zijn snavel de klauwen beroerd of lijkt te slijpen. Wat een geschenk.

De Koning van de “Kop” heeft zijn burcht verlaten en laat  zich in vol ornaat bewonderen.

Na ruim tien minuten spreidde hij zijn vleugels en verruilde de staak voor een boomtak aan de rand van het Vogeleiland. De toon is gezet……ik kan het nog amper bevatten, morgen ga ik weer.

Omdat de camera niet toereikend was ging ik meteen naar Natuurhistorisch museum Schoonewelle in de Sluuspoort en fotografeerde daar de opgezette zeearend.

Onttrokken aan het oog van andere bezoekers maakte ik een nederige buiging voor deze machtige Koning van de “Kop”.

Herman Slurink.