Al 20 jaar de nieuwssite voor Genemuiden!
28 maart 2024 t’ Olde Staduus
Agenda
Van Dijk Heftrucks (tijdelijk)

Brugklassers stippen (column Nick Hoekman)

Geplaatst op: 27 augustus 2015

Kroonprinses Amalia is deze week haar middelbareschooltijd in gegaan. Per fiets. Na de traditionele boterham met pindakaas en een glas melk als ontbijt, werd het tijd om het kind achter zich te laten en in een tijdscapsule te stappen die Amalia zal brengen naar een periode waarin mislukte sjekkies pielen op het schoolplein en zoenen met jongens in het fietsenhok, deel gaan uitmaken van haar dagelijks bestaan.

Ik ben vooral benieuwd of ze in Den Haag meedoen aan het fenomeen voor brugpiepers waarvan ik nog steeds – eerlijk waar, badend in het zweet wakker word: stippen. Voor wie stippen niet kent: bullebakken uit hogere klassen flikkeren leerlingen uit de brugklas tijdens hun eerste weken in het water. Als een soort ontgroening.

Destijds was ik zelf nog niet zo stoer als ik nu ben (u mag nu schaamteloos lachen). Sterker nog, ik vond de gedachte dat ik tijdens de fietstocht van Zwolle naar Genemuiden wel eens ‘gestipt’ kon worden een uit de categorie ‘clown met kettingzaag op verlaten bospad na middernacht’. Huiswerk, onverwachte overhoringen en handgeschreven liefdesbrieven die linea recta in de prullenbak verdwenen, het viel in het niet bij de aanzwellende spanning die zich in mijn onderbuik meester maakte wanneer het einde van het laatste lesuur dichterbij kwam. Voordat ik überhaupt op de fiets kon stappen was het eerst nog duimen draaien of een paar onverlaten niet de ventieldopjes van mijn en honderden andere fietsen hadden afgedraaid en weggebonjourd, deze vorm van vrijetijdsbesteding was een favoriet bij mijn – overwegend, Zwolse medeleerlingen.

Dan begon de reis, achttien kilometer fietsen als een opgejaagd stuk wild. Met tegenwind in Mastenbroek, áltijd tegenwind in Mastenbroek. Constant achterom kijkend of er geen groep fietsers in het vizier kwam, was dit wel het geval, dan kreeg ik het ongemakkelijke gevoel van wachten in de wachtkamer van de tandarts terwijl je op de achtergrond hoorde hoe een boor minstens veertien kiezen aan het uithollen was. Dat gevoel. In het kwadraat. Keer tien.

De jungle van de Mastenbroekerpolder heeft mij nooit kopje onder laten gaan. Ik ben een zogenoemde ‘stip maagd’. Ik heb het overleefd.
Nu Amalia nog.

 

Gepubliceerd door Erik Driessen
Van Dijk Containers 500