Bekerstunt (column Erik Driessen)

Zo langzamerhand heb ik een leeftijd dat ik spelers zag voetballen die bijna rijp zijn voor het bejaardencentrum. De allereerste profclub die Genemuiden aandeed tijdens mijn leven was volgens mij Go-Ahead Eagles, waar mannen als Kees van Kooten en Henk ten Cate in de basis stonden. In mijn kindertijd kwam ook FC Groningen een keer op bezoek, met de legendarische Fandi Ahmed, die onthaald werd als een Aziatische Johan Cruyff. Ook Erwin Koeman heb ik nog op mijn netvlies. Later herinner ik mij nog Ajax met Louis van Gaal en Jari Litmanen, maar zonder een groot aantal basisspelers omdat de Amsterdammers net na een WK in Genemuiden kwamen.

Veel meer indruk maakten de duels die er echt toe deden. Bekerduels dus. Sportclub ontving ooit RBC, een wedstrijd waarover niet veel valt te vertellen. Genemuiden voetbalde aardig mee, maar verloor uiteindelijk toch met 0-1 van de Brabanders. Een wedstrijd waarover je een compleet boek kunt schrijven was tegen De Graafschap. Ondanks dat de toen blijkbaar nog piepjonge Roelof Luinge de historische spits Harm van Dijk rood gaf, sleepte Genemuiden een 2-2 gelijkspel uit het vuur.

Wat volgde was een legendarische verlenging. Genemuiden kreeg kansen op de overwinning, maar uiteindelijk was het Kraay jr die het lot bezegelde. Hansie Hansie liep met twee tulbanden rond vanwege iets te heftige kopduels, maar kopte desondanks de beslissende goal binnen. Ik zie hem nog zo langs de volle Wetering-tribune rennen. En in mijn herinnering kreeg de latere jassengooier en presentator van dubieuze televisieprogramma’s nog een staande ovatie ook. Soms zijn herinneringen vermoedelijk mooier dan de werkelijkheid.

De werkelijkheid van het uitduel bij FC Twente is zeker mooier dan de beste herinneringen. Om de een of andere reden had ik mijn kaartjes in Nijverdal gekocht en keek ik dus midden tussen de Twente-supporters naar het duel. Na een snelle 1-0 leek een afslachting aanstaande, maar een wereldgoal van Patrick Lip deed het duel kantelen. Toen Freek van den Berg in de tweede helft de 1-2 maakte, leek een sensatie voor handen. Midden in een vak met chagrijnige Tukkers stond ik rechtop met mijn armen omhoog, wild schreeuwend. Voetbal kan rare dingen met een mens doen.

Ook het thuisduel tegen FC Groningen was van het legendarische soort. Jacco Riemens die door de profverdediging sneed alsof hij tegen pakweg Wilsum voetbalde en Nick Bakker die in de slotfase een nauwelijks te missen kans op de 3-3 kreeg. “Ik ben blij dat het afgelopen is…”, hoor ik een hevig zwetende Gerard Meijeringh (Stadskoerier-journalist en bovenal heftig FC Groningen-supporter) nog zeggen. Duels als tegen Groningen en Twente doen het verlangen op een echte stunt toenemen. Misschien dinsdag wel tegen ADO Den Haag. Wat zou het mooi zijn als Lip of Martijn Jansen aan het toveren slaan en de mannen van Henk Fraser naar adem doen happen.

In de 92^e minuut is de stand op 1-0 gebracht, door een doelpunt van Aaaaaannneeee van der Koooooolk. Dat soort werk.