Loat goan (column Wim Rietman)

Onlangs liep ik met een paar kleine boodschapjes in mijn karretje door een plaatselijke supermarkt. Ik geef het graag toe. Ik voelde me als een kat in een vreemd pakhuis. Maar uiteindelijk had ik dan toch de paar versnaperingen die ik zocht gevonden en ging op zoek naar de uitgang. Ik wilde aansluiten bij de korte rij voor de kassa toen een gezette vrouw met een bomvolle kar zo goed en kwaad als het ging een sprintje inzette en haar boodschappenwagen juist voor die van mij parkeerde. Toen ik van de verbazing bekomen was, besloot ik de dame op haar ongepaste gedrag aan te spreken. Een heer op leeftijd tikte me echter op de schouder. Hij legde zijn wijsvinger op zijn mond en zei:” Loat goan”.
“Waarom ook niet”, dacht ik bij mezelf. Ik wachtte keurig op mijn beurt, rekende af en keerde huiswaarts.

Een paar dagen later reed ik op de snelweg. Via de matrixborden werd middels een rood kruis de linker rijbaan afgesloten. Net als de meeste automobilisten voegde ik in naar de middelste strook. Even later werd duidelijk waarom een weggedeelte dicht ging. Er waren werkzaamheden aan de gang. Opeens zag ik in mijn linker spiegel een auto opduiken die op de gesloten rijbaan met behoorlijke snelheid alles en iedereen aan het inhalen was. Vlak voor de wegversperring wilde hij ook mij nog even voorbij. Ik stond op het punt gas bij te geven om zo de automobilist tot remmen te dwingen. Maar mijn collega naast me schudde zijn hoofd en zei:”Loat goan”. Ik remde en liet de verkeerszondaar voorgaan.

In het weekend zaten we met onze vriendengroep te eten in een regionaal restaurant. Al zeg ik het zelf: Ik ben geen lastige eter. Maar dit keer had ik het slecht getroffen. Mijn biefstukje – als medium besteld – was taaier als “well done”. De gebakken aardappeltjes zouden ook geen prijzen gaan binnenslepen, terwijl het groenteaanbod naar blikvoer neigde. Kortom mijn bord was nauwelijks aangeraakt. Gezelligheid staat voor mij voorop bij een etentje en dus besloot ik het erbij te laten. Toen de serveerster bij het afruimen van mijn volle bord echter vroeg of alles gesmaakt had, kon ik het toch niet laten om te reageren. “Nu u het toch vraagt…”, wilde ik een betoog starten. Maar een kameraad greep in en zei:”Loat goan”. En ik voegde daad bij woord.

Op zaterdagmorgen stond ik in alle vroegte langs de lijn bij onze plaatselijke trots. Het voetbalelftal waarin mijn zoon acteert, wordt niet met successen verwend. Integendeel zelfs. Alle wedstrijden waren tot dusver verloren gegaan. De meeste zelfs met ruime cijfers. Maar deze keer ging het de goede kant op. De wedstrijd ging mooi gelijk op. Er was nog niet gescoord. Kort voor het eindsignaal kregen onze jongens nog een vrije trap te nemen. Ideale positie, vlak buiten het strafschopgebied. Onze aanvoerder ging zich met de uitvoering belasten.
“Wie goed doet, die goed ontmoet”, zo is me vroeger geleerd. Vlak voor onze speler ging aanleggen, besloot ik het er op te wagen. “Loat goan!”, schreeuwde ik de doelman van de tegenstander toe. Even keek het jonge keepertje op. Toen ranselde hij de bal uit de bovenhoek.